Η στρίγκλα

Τα μαγικά παραμύθια “δε λένε αυτό που θέλουν να μας πουν”, αλλά με τον συμβολικό τους λόγο, όσο ανώδυνος κι εξωπραγματικός κι αν μοιάζει, μας λένε τι πρέπει να κάνουμε “για να μεγαλώσουμε”. Μέσα από τη μυητική πορεία των ηρώων τους, μας δείχνουν ότι στη ζωή θα συναντήσουμε εξουσιαστές. Η καλή ή κακή τους πρόθεση δεν έχει σημασία – αυτό που έχει σημασία είναι ότι δεν πρέπει να τους επιτρέψουμε να μας ακινητοποιήσουν μέσα στην εξουσία τους. Πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι βρέθηκαν στον δρόμο μας μονάχα για να μας δώσουν το κλειδί μιας πύλης που οδηγεί αλλού. Σ’ αυτό το μικρό βιβλίο, επιχειρώ να προσεγγίσω τη συμβολική ερμηνεία της “Στρίγκλας”, της κανίβαλης αδερφής του Γιαννάκη, του ατρόμητου – που όμως το κλειδί της αυτονομίας το παίρνει από αυτήν. Παραμύθι που μεταφέρθηκε από στόμα σε στόμα για χρόνους και καιρούς, μας μιλάει για ενδοοικογενειακό κανιβαλισμό, θέμα οικείο τόσο στο λαϊκό παραμύθι όσο και στη μυθολογία (ο Κρόνος που έτρωγε τα παιδιά του), και μας δίνει οδηγίες χρήσεως για μια ουσιαστική ενηλικίωση. Ο ήρωας, σε βασιλικά δώματα μεγαλωμένος, διώχνεται από το πατρικό παλάτι όταν αποκαλύπτει ότι το φασκιωμένο μωρό στην κούνια, η πολυπόθητη βασιλοπούλα, η μοναχοθυγατέρα και στερνοπαίδι των γονιών του, τις νύχτες τρώει τα άλογα: είναι Στρίγκλα…