Άτιτλο

“Εξω βρέχει, φυσικά. Είναι Πρωτομαγιά και βρέχει ασταμάτητα, ο χώρος είναι ωραίος, εξεζητημένα απλός, με το ιδιαίτερο στυλ που έχει ένας ορισμένος αισθητικός σνομπισμός όταν θέλει να υπογραμμίσει την παρουσία του. Ζεν. Τα μικρά υπολείμματα από το παρελθόν, εκείνα που κουβαλούν αγγίγματα από άλλες εποχές, που ίσως έχουν εγγράψει εικόνες και ήχους τους οποίους μπορεί κιόλας κάποιος τρελός επιστήμονας να τους καταγράψει στο μέλλον -ποιος ξέρει;- οι φωτογραφίες (προπαντός αυτές) απουσιάζουν παντελώς. Ακόμα και στο τραπέζι τίποτα δεν υπάρχει που να μοιάζει μ’ ένα, αδιόρατο έστω, νεύμα απ’ τα παλιά. Τίποτα. Βρέχει και οι λάμψεις των αστραπών διαγράφονται στα τζάμια των τεράστιων παραθύρων, οι βροντές που ακολουθούν στο επόμενο δευτερόλεπτο, πάρα πολύ κοντά, μας κάνουν ν’ αναπηδάμε στις υπερμοντέρνες, από διάφανο πλαστικό, τελείως άβολες καρέκλες μας. Έτσι κι αλλιώς διαστελλόμαστε. Σε λίγο θα διαλυθούμε στους αιθέρες, αν υποθέσουμε ότι μπορεί κανείς να μιλήσει για αιθέρες. Τελεία.” Ένα Άτιτλο βιβλίο που συγκεντρώνει μια σειρά από ιστορίες και στιγμές στη ζωή ανθρώπων που κινούνται στο όριο πραγματικότητας και φαντασίας, μέσα και έξω από γεωγραφικά σύνορα αλλά και από συμβάσεις της καθημερινότητας. Η συγγραφική ματιά είναι ματιά της ώριμης ηλικίας, κοντινή και μακρινή μαζί, παρατηρητική αλλ’ όχι αναγκαστικά νοσταλγική. Στην κινούμενη άμμο του ποταμού -ένα από τα στιγμιότυπα του βιβλίου- αντιστοιχεί η κινούμενη άμμος του χρόνου, που είναι ανελέητος όσο και ευεργετικός. Ο διάσημος ζωγράφος που ενταφιάζεται άδοξα και χωρίς τρυφερότητα λοιδωρεί κάθε επίγεια λάμψη, ο επιστήμονας ο οποίος στη διάρκεια μιας κοσμικής εκδήλωσης προαναγγέλλει το περίπου άμεσο τέλος της επίγειας ζωής δεν κατορθώνει να ακυρώσει τη συγκίνηση από τη μαγιάτικη βροχή που χτυπάει στο παράθυρο. Τέλος, το πολύ προσωπικό “άτιτλο” βίωμα της τελευταίας ενότητας δίνει ίσως την πιο χαρακτηριστική σφραγίδα σ’ αυτό το βιβλίο που είναι γραμμένο με τη γνώριμη, εξαίρετη γλώσσα της συγγραφέως.