Το σύνδρομο Σταντάλ

ΜΕΤΑ ΤΑ ΠΟΙΚΙΛΜΑΤΑ H βόλτα μου ανασκαφή κι ο δρόμος μια φλέβα χαραγμένη της ερήμου, εγκάρσια τομή στην εποχή μου νωπή, βαθιά. Ανοίγοντάς την, όμως, κι όλες τις περασμένες φανερώνει, περίτεχνα ποικίλματα στο γκρίζο σκυρόδεμα του τόπου μου. Τι χτίζω; Κάτι που θ’ αντιστέκεται στη σκόνη ή που σωρεύει σκόνη παραπάνω; Ψάχνω να βρω, μ’ απόγνωση, την ύλη την πρώτη μου κι αστείρευτη να στείλει, σαν μήνυμα, μορφή, για ν’ ανασάνω πιο πέρα απ’ τις γωνιές και τις γραμμές σου, Γοργόνα μου, πουκάμισο του Νέσσου.