Η κόμη της Αφροδίτης

“Ερώτηση: Εξηγήστε εν συντομία τους λόγους για τους οποίους ζητάτε άσυλο στην Ελβετία”. Αυτή την ερώτηση καλείται να επαναλάβει πάμπολλες φορές καθημερινά ο διερμηνέας της ελβετικής υπηρεσίας προσφύγων. Ενώ μεταφράζει από τα ρωσικά τις τραγικές ιστορίες όσων έφυγαν από την πρώην Σοβιετική Ένωση -κάποιοι ήρθαν στη Ζυρίχη από την Τσετσενία, άλλοι από ορφανοτροφεία, κάποιοι έχασαν τα σπίτια τους στον πόλεμο ή είναι αυτόπτες μάρτυρες της δολοφονίας των γονιών τους ή είναι οι ίδιοι θύματα βιασμού, βασανιστηρίων, διωγμών-, παρακολουθούμε και την πορεία της δικής του ζωής. Μετανάστης και ο ίδιος, λαχταρά την επανασύνδεσή του με τη γυναίκα του και τον γιο του, αλλά ο παράδεισος γι’ αυτόν και για τόσους άλλους είναι πια τόπος κλειστός. Συνεντεύξεις, επιστολές, αναμνήσεις, ερωτικές ιστορίες συνθέτουν ένα αριστοτεχνικό μωσαϊκό αφηγήσεων στο οποίο όλοι συνδέονται. Μάστορας διαφορετικών στιλ, ο Σίσκιν γράφει μια ωδή στη λέξη και τον λόγο. Ο κόσμος μας είναι μαγικός επειδή μπορούν να ειπωθούν ιστορίες. Είναι απρόβλεπτος και ρευστός, αλλά ό,τι υπήρξε θα υπάρχει για πάντα χάρη στον λόγο. “Ένα καλειδοσκοπικό μυθιστόρημα. Ένα λογοτεχνικό πανηγύρι. Θα το διαβάζετε και θα το ξαναδιαβάζετε, ανακαλύπτοντας κάθε φορά κάτι καινούργιο.” (Adresseavisen)