Θα σας περιμένω

“Κάθε εποχή είναι εποχή ανείπωτης φρίκης και αγάπης ανεπανάληπτης», γράφει ο Θανάσης Τριαρίδης. Αυτό μας υπενθυμίζουν τα ποιήματά του όπου ενώνονται εποχές και σκηνές άλλοτε σοκαριστικές κι άλλοτε βαθύτατα τρυφερές: Από τη φρίκη των στρατοπέδων των Ναζί στη φρίκη του να γεννιούνται σήμερα παιδιά χωρίς χέρια, εξαιτίας του υποσιτισμού των μητέρων τους, και από εκεί στην ανεπανάληπτη σκηνή του τέλους της “Καζαμπλάνκα” και σε μπιμπερό και νανουρίσματα. Με σκηνές που σήμερα “οι άνθρωποι των πόλεων είναι εξασκημένοι να βλέπουν διαγώνια και εν κινήσει”, πλήθος αναφορές σε παλαιότερα έργα τέχνης, και ταξίδια στον χώρο, στον χρόνο και, κυρίως, μέσα του και μέσα μας το Θα σας περιμένω, προφέρει στίχους όπως: ΘΑ ΣΑΣ ΠΕΡΙΜΕΝΩ Όταν πεθάνω οι φίλοι που θέλετε να με θυμάστε να ξυπνάτε τις νύχτες και να ψάχνετε στα κινητά σας αν βρέχει στην Αντίς Αμπέμπα, αν κατεβάζει λάσπη ο χείμαρρος στο Ορφανοτροφείο της Τέσφα, αν το κροτάλισμα της μπόρας στη λαμαρίνα φοβίζει τον ύπνο των παιδιών. Σε αυτήν την αναζήτηση (και όχι σε βιβλία ή κείμενα ή λέξεις) θα φωλιάζει η μνήμη μου. Εκεί θα είμαι, στο άγγιγμα του δαχτύλου σας στην οθόνη αφής σας, και θα σας περιμένω να ξημερώσει για να μου πείτε πως η λαμαρίνα άντεξε, πως τα παιδιά ξυπνήσανε καλά.