Βιβλικοί ήρωες με χαμηλά λιπαρά

Τον Θανάση Δήµου, απ’ όσο θυµάµαι, τον συνάντησα µάλλον ως παιδί-θαύµα σε κάποιο βιβλικό επεισόδιο να υποδύεται τον ανιψιό του εξαρτώµενου από την ιδιότυπη περµανάντ του Σαµψών ζωγραφίζοντας την κυρία Δαλιδά πριν του κόψει τα µαλλιά αλά γκαρσόν. Αυτό συνέβη προτού ο Άσωτος Γιος αποκτήσει ιδιόκτητη Κυριακή κάνοντας πρώτα βούκινο την περίφηµη µετάνοιά του. Τότε ακόµη η µετάνοια και η συγχώρεση (που θεωρούνταν παρενέργειες συναισθηµατικές) δεν ήταν και τόσο της µόδας. Ενήλικος πλέον ο Θανάσης ήπιε µαζί µου αρκετούς καφέδες ώσπου να συµφωνήσουµε ότι και οι δυο µας, παρά τη διαφορά ηλικίας, ήµασταν γενικά ασυγχώρητοι και αµετανόητοι σε κάποιες βασικές αρχές. Έτσι καταλήξαµε πως µερικές από τις ιστορίες που µε απασχολούσαν παιδιόθεν µπορούσαν να εικονογραφηθούν και να υπονοµευτούν µε την καλύτερη, εννοείται, έννοια. Στο µεταξύ ο Άσωτος είχε γίνει φίρµα, εγώ όµως εστίαζα το ενδιαφέρον και στον άλλο αδερφό του, τον σεµνό κι εργατικό Σώτο, που η Βίβλος δυστυχώς τον ξεπετούσε άσπλαχνα. Ο Δήµου συµµερίστηκε τη συµπάθειά µου για τον Σώτο και προχωρήσαµε. Παράλληλα ένα επιβλητικό πτηνό, γνωστό ως Γαλοπούλα στη χώρα µας, πετώντας πανικόβλητο από Χριστούγεννα σε Χριστούγεννα και σε ηµέρες των Ευχαριστιών στας Αµερικάς, έκανε καριέρα θλιβερή σαν κρέας υγιεινό µε ελάχιστα λιπαρά. Δηλαδή παυσιλιπαρή περίπτωση. Σκέφθηκα λοιπόν πόσο αδικηµένο πουλί υπήρξε από τη µοίρα παρά το φυσικό του κάλλος. Ο Θανάσης Δήµου, όταν του εξήγησα το δράµα της Γαλοπούλας, ξέσπασε σε λυγµούς. Φυσικά τον παρηγόρησα λέγοντάς του πως εµείς οι δυο θα µπορούσαµε (σαν ένα είδος άτυπης ΜΚΟ) να την αποκαταστήσουµε, τουλάχιστον ηθικά, κάνοντάς την ηρωίδα µας. Τότε προέκυψε το ποιητικό-εικαστικό µανιφέστο µε τον τίτλο “Η κατάρα της Γαλοπούλας”, δίνοντας φωνή και κύρος στην ευγενή φύση αυτού του άκακου πτηνού. Πρέπει να τονίσω πως, αν και µεταξύ τους άσχετοι οι πρωταγωνιστές των ιστοριών µας, εν τούτοις συναντώνται κάτω από τους βιβλικούς αστερισµούς.