Σε όποια υπηρεσία, κατάστημα ακόμη και κοινωνικό χώρο έπρεπε να χτυπά κάποιος barcode ώστε να φαίνεται πού βρίσκεται, τι κάνει εκεί και πότε θα φύγει. Είχαν μηχανήματα με λέιζερ που όπως χτυπάει κανείς τα προϊόντα στο σούπερ μάρκετ έτσι χτυπούσε και στο barcode δίνοντας όλα τα στοιχεία του κατόχου του. Αν κάποιο δεν είχε βγει έξω υποχρεούνταν να δίνει το παρόν κάθε δώδεκα ώρες στο μηχάνημα που διαθέτει η είσοδος κάθε πολυκατοικίας. Κανείς δεν έπρεπε να μείνει αδήλωτος. Αν περνούσε δωδεκάωρο και κάποιος δεν είχε δηλωθεί χαρακτηριζόταν αμέσως σαν αγνοούμενος και όταν εντοπιζόταν, γιατί δεν θα μπορούσε να κρύβεται για πολύ, θα ανιχνευόταν το barcode του, μάζευε ποινές. Αν κάποιος μάζευε δέκα ποινές έπαιρνε τη χειρότερη τιμωρία. Πήγαινε κατευθείαν στην Μάντρα. Όλοι έτρεμαν τη Μάντρα. Εκεί κάνεις δεν είχε δικαιώματα. Τα ζώα τους είχαν καλύτερη μεταχείριση. Το ξύλο ήταν άγριο και ο εξευτελισμός ήταν πολύ μεγάλος. Δούλευαν υπό φρικτές συνθήκες μέχρι να παραδώσουν την ψυχή τους. Αυτό ήταν κάτι που οι περισσότεροι εκεί μέσα εύχονταν. Όλοι έτρεμαν. Τους αντιμετώπιζαν σαν το κακό αγκάθι που τρυπάει τη σάρκα της κοινωνίας. Σαν τα αποβράσματα που έπρεπε να τιμωρηθούν.
Ιωάννα Χατζηαντωνίου (Συγγραφέας)
Η Ιωάννα Χατζηαντωνίου γεννήθηκε στην Ρόδο όπου και μεγάλωσε. Σπούδασε ψυχολογία στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης και έκανε ειδίκευση στην συστημική ψυχοθεραπεία. Η σχέση της με το γράψιμο ξεκίνησε από μικρή ηλικία, αρχικά γράφοντας εφηβικά στιχάκια στα τετράδια και έπειτα ολοκληρωμένα διηγήματα. Έχει διακριθεί σε διάφορους λογοτεχνικούς διαγωνισμούς και παρακολουθήσει διάφορα σεμινάρια, τόσο στην ψυχολογία όσο και στην δημιουργική γραφή. «Η Λίμνη της Θλίψης» είναι το πρώτο της ολοκληρωμένο μυθιστόρημα. Στον ελεύθερο της χρόνο ασχολείται με τη ζωγραφική και τη φωτογραφία. Είναι παντρεμένη στους Μολάους Λακωνίας και έχει τρεις γάτες. (Πηγή: “Εκδόσεις Συμπαντικές Διαδρομές”, 2022)
