Αιών αέναος

… σε έναν στίχο του Ελύτη ξαπλωμένη πέτρα το κορμί και η ψυχή ατσάλι τα έρημα λόγια αναμένει μα μόνο τ’ όνειρο να κοιμηθεί δε θέλει παρόλο που μετρά χιλιάδες βέλη … άμμος ψιλή στου χρόνου την κλεψύδρα με τη σιωπή συνομιλεί και προσπαθεί τ’ όνειρο να πείσει πως ήρθε η ώρα το σπαθί ν’ αφήσει.