Το ευαγγέλιο

Με το Ευαγγέλιό του ο Τολστόι εκφράζει τη δική του θεώρηση για τον Χριστιανισμό, απαλλαγμένη από ό,τι πιστεύει ότι είναι μεταγενέστερες προσθήκες ενός ιερατείου που μικρή σχέση είχε με τη Διδασκαλία του Ιησού. Με το Ευαγγέλιο ο μεγάλος Ρώσος διανοητής κάνει τη δική του επανάσταση σε μία εποχή κατά την οποία κυριαρχούσε σκοταδισμός, ολοκληρωτισμός και απόλυτη απαξίωση της παιδείας. Η προσωπική επανάσταση του Τολστόι δεν έχει καμία σχέση ή μέτρο σύγκρισης με άλλες επαναστάσεις, προηγούμενες ή επόμενες από την εποχή του. Η δική του επανάσταση, που οριζόταν από το έμπρακτο παράδειγμά του, χαρακτηριζόταν από την μη σύγκρουση και από την ειρηνική αντίσταση στο Κράτος και στη Βία. Δεν επεδίωκε να αλλάξει τον κόσμο με τα όπλα, αλλά με τον γλυκό λόγο, την παθητική αντίσταση και την αγαθότητα. Η αγάπη του για τον Χριστό, όπως εκείνος τον κατανοούσε, τον έκανε να ασπασθεί το Αγαπάτε αλλήλους και να το διδάξει με όλες του τις δυνάμεις. Στόχος του: η αναμόρφωση του ρωσικού λαού και κατ’ επέκταση των λαών του κόσμου, η μόρφωσή τους, η ένταξή τους στην κοινωνία και η απομάκρυνσή τους από το περιθώριο, τη φτώχεια και την εγκατάλειψη.

Lev Nikolaevic Tolstoj (Συγγραφέας)

Ο Λέων Τολστόι (1828-1910) είναι ένας από τους κορυφαίους λογοτέχνες, γνωστός στο ευρύ κοινό πρωτίστου για τα έργα του “Πόλεμος και Ειρήνη” και “Άννα Καρένινα”, που συγκαταλέγονται στα σημαντικότερα μυθιστορήματα όλων των εποχών. Η ζωή του Τολστόι χαρακτηρίστηκε από μεγάλες αντιθέσες, καθώς τα πρώτα άσωτα χρόνια της αριστοκρατίας τα διαδέχτηκε η ριζοσπαστική μεταστροφή του προς την άρνηση του πλούτου, τη φιλανθρωπία και προς έναν ιδιόμορφο ειρηνιστικό και χριστιανικό αναρχισμό, που έτυχε θαυμασμού από προσωπικότητες όπως ο Γκάντι και επισφραγίστηκε με τον αφορισμό της Ρωσικής Εκκλησίας. Η στροφή στην κοσμοθεωρία του άρχισε να συντελείται με την απογοήτευση που γεύτηκε πολεμώντας με τον ρώσικο στρατό σε διάφορα μέτωπα μέχρι το 1856, όταν και έγραφε τα πρώτα του έργα, αυτοβιογραφικά σε μεγάλο βαθμό. Ο πόλεμος γυμνός, χωρίς πατριωτικά πλουμίδια, σκιαγραφήθηκε στα “Διηγήματα της Σεβαστούπολης” (1855). Λίγο μετά ο Τολστόι αφοσιώθηκε στα κτήματα του, γράφοντας παράλληλα τους “Κοζάκους” (1863) και τον “Πολικούσκα” (1863), έκφραση της γοητείας που του ασκούσε ο χωριάτικος τρόπος ζωής και συνάμα της αποστροφής του για την αριστοκρατική τάξη πραγμάτων, της οποίας ο καθωσπρεπισμός στηλιτεύτηκε στην “Άννα Καρένινα” (1875-77). Στον “Πόλεμο και Ειρήνη” (1865-69), έργο που βασίστηκε σε ιστορικές μαρτυρίες και ντοκουμέντα όπως τα επεξεργάστηκε η πολιτική σκέψη του Τολστόι, επιχειρήθηκε η ανατροπή της ιστορικής μυθοπλασίας, η αποκαθήλωση των ηγετικών μορφών και η ανάδειξη του ρόλου των απλών στρατιωτών. Στα τελευταία έργα του, όπως είναι “Ο θάνατος του Ιβάν Ιλίτς”” (1886), “Η σονάτα του Κρόιτσερ” (1887-9), “Ο Διάβολος” (1889-90) και η “Ανάσταση” (1899), ο Τολστόι ανέλυσε πτυχές της γνήσιας χριστιανικής αρετής σε αντιδιαστολή με τον τυπικισμό, μια αρετή που εφάρμοσε ζώντας ασκητικά, παρά τις σοβαρές αντιρρήσεις της γυναίκας του και την αποστασιοποίηση του από το οργανωμένο κράτος και την επίσημη Εκκλησία. Πλήθη όμως ολόκληρα τον θεωρούσαν πρότυπο και προσπαθούσαν να τον γνωρίσουν από κοντά, στη δύση πλέον της ζωής του.

 

Σταύρος Οικονομίδης (Μεταφραστής)