Το θεοτρελλότατον παιδί της Αφροδίτης – Πεζά ποιήματα, μεταφράσεις, χρονογραφήματα

Το παρόν βιβλίο περιέχει τα λιγότερο γνωστά και μάλλον δυσεύρετα πεζά ποιήματα του Περικλή Γιαννόπουλου, τα οποία δημοσίευσε στον σύντομο μυθικό βίο του σε λογοτεχνικά περιοδικά, ημερολόγια και εφημερίδες. Μεταφράσεις του, άρθρα και χρονογραφήματά του. Ακολουθώντας το δίπολο «από τον ευρωπαϊκό αισθητισμό στην ελληνοκεντρική αισθητική» στην Εισαγωγή του βιβλίου ανιχνεύουμε τις αντανακλάσεις της αρχαιότητας στα πεζά του αυτόχειρα του Σκαραμαγκά. Ποιο ήταν εκείνο το αερένιο παιδί; Το θεοτρελλότατον παιδί της Αφροδίτης; Ανέκδοτες προσωπικές επιστολές του, σημειώματα προς φίλους, σπάνιες φωτογραφίες και πίνακες ζωγραφικής επιχειρούν να αναστηλώσουν το πρόσωπο του Ηδονικού Επαναστάτη, του μεγαλεπήβολου ηγέτη της πρώιμης «επανάστασης του Ωραίου κατά του Άσχημου».

Περικλής Γιαννόπουλος (Συγγραφέας)

Ο Περικλής Γιαννόπουλος γεννήθηκε στην Πάτρα γύρω το 1869. Γιος γιατρού, φοίτησε στην Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών και του Πανεπιστημίου του Παρισιού. Τις σπουδές του ανέκοψε ο θάνατος του πατέρα του. Ο Γιαννόπουλος εγκατέλειψε το Παρίσι και έφυγε για το Λονδίνο, όπου έζησε μαζί με τον αδερφό του για οκτώ μήνες. Μετά την επιστροφή του στην Αθήνα γράφτηκε στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών, γρήγορα όμως εγκατέλειψε και τις νομικές σπουδές για να ασχοληθεί με τη δημοσιογραφία. Κατά τη διάρκεια της παραμονής του στην Ευρώπη είχε έρθει σε επαφή με τα εκεί πνευματικά και καλλιτεχνικά ρεύματα του συμβολισμού και του αισθητισμού. Στα γράμματα πρωτοεμφανίστηκε με δημοσιεύσεις μεταφράσεων (έργων των Ντίκενς, Μπωντλαίρ, Ουάιλντ, Πόε και άλλων) και πεζών ποιημάτων σε εφημερίδες και περιοδικά. Στο χώρο της γλώσσας προτίμησε αρχικά τη δημοτική και στη συνέχεια στράφηκε προς μια λογιότερη γλώσσα, με έντονη προσωπική σφραγίδα. Ιδεολογικά κινήθηκε στο χώρο του αισθητισμού, της φυσιολατρίας και του ελληνοκεντρισμού. Έγραψε επίσης κριτικά άρθρα και δοκίμια πολιτικού και κοινωνικού προβληματισμού, κυρίως μετά το τέλος του ελληνοτουρκικού πολέμου του 1897 και στην πρώτη δεκαετία του εικοστού αιώνα. Ειδικότερα μετά το 1899 παρατηρείται συχνή παρουσία του από τις σελίδες εφημερίδων όπως η “Ακρόπολις”, το “Άστυ” και η “Εστία” και περιοδικά όπως ο “Νουμάς” και τα “Παναθήναια”. Συνεργάτης του Βλάση Γαβριηλίδη, υποστήριξε με πάθος την ελληνοκεντρική ιδεαλιστική ιδεολογία, συνδυάζοντας στοιχεία από τα ιδεολογικά ρεύματα του αρχαϊσμού αλλά και του ελληνοχριστιανισμού. Σταθερή παρέμεινε στη γραφή του η κυριαρχία του αισθητιστικού στοιχείου, όχι μόνο στο χώρο της λογοτεχνίας αλλά και στο χώρο του δοκιμίου. Για περισσότερα βιογραφικά στοιχεία του Περικλή Γιαννόπουλου βλ. Αθανασιάδης Τάσος, “Γιαννόπουλος Περικλής”, Μεγάλη Εγκυκλοπαίδεια της Νεοελληνικής Λογοτεχνίας 5. Αθήνα, Χάρη Πάτση, χ.χ., Κεχαγιόγλου Γιώργος, “Γιαννόπουλος Περικλής”, Παγκόσμιο Βιογραφικό Λεξικό 3. Αθήνα, Εκδοτική Αθηνών, 1985 και Χορν Παντελής, “Γιαννόπουλος Περικλής”, Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια 8. Αθήνα, Πυρσός, 1929.
(Πηγή: Αρχείο Ελλήνων Λογοτεχνών, Ε.ΚΕ.ΒΙ.).