Με το φεγγάρι στην πλάτη

[…] Τι ερωτευόμαστε αλήθεια; Τον άλλο ή τον ίδιο μας τον ευατό στο πρόσωπό του; Είναι το αντικείμενο που προκαλεί το πάθος ή το υποκείμενο με μόνο εργαλείο τις ανάγκες του και την επιθυμία να τις ικανοποιήσει; Ίσως γι’ αυτό ο έρωτας είναι πάνω και πέρα από φύλα και φυλές, πάνω από τάξεις, θέσεις και ιδεολογήματα. Το πιο ευρύ πεδίο αυτογνωσίας. Ο Ορέστης, μεσήλικας πια, ερχόμενος στην Κωνσταντινούπολη για δεύτερη φορά ύστερα από τριάντα χρόνια, μετά από μιάν άκαρπη αναζήτηση και μιάν απρόσμενη συνάντηση, θα αναγκαστεί να αντιμετωπίσει τον ίδιο του τον εαυτό, περνώντας κρίση υπαρξιακή, επαγγελματική, φυλετική, καθώς και κρίση φύλου, για μια ακόμα φορά. Ο Στέφανος, ο Στηβ, η Μαργαρίτα, ο Μουράτ, η Σεράπ· έρωτες νεανικοί, αμφισβητήσεις, μνήμες, επιθυμίες και πάθη, αποκαλύψεις συγκλονιστικές. Στο τέλος μιά απόφαση ζωής. Κι ας μένουν πάντα όλοι αμφίβολα, στην κόψη σκότους και φωτός, λες και το φεγγάρι ήρθε και κάθισε στην πλάτη του, βάρος αβάσταχτο και εκτίναξη λυτρωτική συγχρόνως.