Η σάρκα του αφέντη

“…Ένα πρωί η χώρα ξύπνησε χωρίς πατέρα. Ο Πάπα Ντόκ είχε λάβει τα μέτρα του και άφησε διάδοχο… Ο γιος άνοιξε τις πύλες στην ξένη μουσική, στο χτένισμα άφρο, στα πορνοσινεμά, στις ταινίες βίας και στα ναρκωτικά… Εκμεταλλευτήκαμε τη στιγμή για να ξεκόψουμε από τη γαλλική κουλτούρα… γιατί στην καρδιά αυτής της αμερικάνικης χλωρίδας και πανίδας νιώθαμε πολύ διαφορετικοί από τον Γάλλο υπαρξιστή. Εμείς θέλαμε να χορεύουμε, να κερδίζουμε χρήματα χωρίς κόπο, να βγαίνουμε συνοδεύοντας φανταχτερά κορίτσια και, φυσικά, να οδηγούμε αστραφτερά αυτοκίνητα. Το χολλυγουντιανό όνειρο… Μας απασχολούσε περισσότερο το κορμί μας παρά το μυαλό.” Οι έφηβοι και γενικά η νεολαία αποτελούν τα πλέον επικίνδυνα και συνάμα τα πλέον ακίνδυνα όπλα μιας πόλης. Η Σούζυ και η Φλόρα, η Ζουντίτ, η Αναμπέλ, η Τίνα, η Νίκι, η Τζούν, Η Κλεμεντίν είναι ορισμένες από τις μορφές, τα βλέμματα, τα κορμιά που ζωντανεύουν μέσα από αυτό το μυθιστόρημα. Κινούνται μέσα σε μπαρ, σε θεατρικές πρόβες, σε συναυλίες, σε κοσμικές λέσχες. Βρίσκονται εκεί άλλοτε σαν κυνηγοί, άλλοτε σαν θηράματα, αλλά πάντα στην καρδιά μιας ερωτικής περιπέτειας που τη ζουν σαν κυνήγι. Στο Πόρτ-ο-Πρένς, που θα μπορούσε να μοιάζει με οποιαδήποτε αμερικάνικη πόλη, λίγο-πολύ εξωτική, μια άπληστη νεολαία πειραματίζεται πάνω στον πόθο. Η φιληδονία επιτρέπει οποιαδήποτε παραβίαση των κοινωνικών κανόνων· έτσι ο μαύρος ταυτίζεται με τον λευκό, η πλούσια επιθυμεί τον φτωχό, η ώριμη γυναίκα αναζητά τη συντροφιά του νεαρού άντρα. Ο Ντανύ Λαφερριέρ, με ύφος καυστικά ειρωνικό και ταυτόχρονα ποιητικό, ζωγραφίζει και υπογράφει έναν νέο πίνακα με τα ναΐφ χρώματα των Αϊτινών ζωγράφων: έναν τεράστιο πίνακα που ξεκινάει από την ερωτική καταδίωξη και φτάνει στον οργασμικό παροξυσμό. Η ταινία του Laurent Cantet “Προς το Νότο” με τη Charlotte Rampling (2006) βασίζεται σε κάποιες από τις ιστορίες του βιβλίου.