Ανάλαφρη σαν αθώα

“Δε μιλάς στα κουνέλια όταν τρώνε. Τρομάζουν. Με τους ανθρώπους συμβαίνει το ανάποδο. Οι άνθρωποι τρομάζουν άμα δε μιλάς”, ψιθύρισε η Σταμάτα στην Ήρα. Η Ήρα, ο Αρης κι ανάμεσά τους η σιωπή. Μια σιωπή ασφυκτικά γεμάτη από το παρελθόν τους. Την ταξιδεύουν για να το εξαντλήσουν. Πληγωμένοι, προδομένοι και ξαφνιασμένοι απ’ τη ζωή, αποτραβιούνται για να μάθουν απ’ την αρχή να την ανιχνεύουν. Ξεχασμένα ερωτηματικά κι ασύμφορες αλήθειες παίρνουν τη θέση τους. Κι η σιωπή, από ένοχη, γίνεται ανάλαφρη σαν αθώα.