Δώδεκα και ένα ψέματα

Τα μικρά μικρά αυτά κομμάτια γραφής, που μοιάζουνε με ξεριζωμένα τεμάχια από κάποιο μυστηριώδες Σύνολο, μιλάνε αμέσως στις αισθήσεις μας και στον βαθύτερο εαυτό μας. Είναι τρυφερά, γεμάτα συμπόνια για τους ήρωες και τις καταστάσεις. Και η συμπόνια αυτή δίνει σε όλα τα κείμενα μια ωριμότητα, αμβλύνοντας έτσι την πίκρα και τον κυνισμό που κρύβονται από κάτω, μεταμορφώνοντας και την πίκρα και τον κυνισμό σε θετικά συναισθήματα, σε πράξεις ζωής και όχι αποσύνθεσης. Ίσως η συμπόνια να δίνει τον τόνο σε όλο το βιβλίο, χαρίζοντάς του έτσι αυτή τη νοσταλγική υφή, μια κάποια θλίψη γεμάτη γλύκα και ονειροπόληση, κάτι το παλιό και το ήδη ξεχασμένο, που έρχεται για μια φευγαλέα στιγμή ν’ αγγίξει την ψυχή μας και να φτερουγίσει πάλι μακριά μας. Και όλα αυτά γίνονται με απέραντη αγάπη και τρυφερότητα, διότι ο Αλέξανδρος Αδαμόπουλος εσωκλείει μέσα του έναν κόσμο θετικό, θα’ λεγα ευλογημένο, όπου δεν υπάρχει το διαβολικό, υπάρχει μια αγάπη και μια περιέργεια για τη ζωή, όπου η μεταφυσική γίνεται γήινη και ανθρώπινη, κοντινή και προσιτή, χωρίς διφορούμενα, όπως μέσα στα δύο θαυμάσια κομμάτια “Το φασόλι” και “Η ψυχή”. […] Ο συγγραφέας σαν τον αλχημιστή μετατρέπει το τίποτα σε λόγο, χωρίς να ξέρουμε ακριβώς πώς το πετυχαίνει και ποια στιγμή ακριβώς το κείμενο παίρνει ζωή. Τα κείμενα είναι σαν το αρνητικό μιας φωτογραφίας: τρεμοπαίζουν και πάλλονται κάτω από το υδάτινο στοιχείο και η φωτογραφία “νετάρει” μόνο στο τέλος του κάθε κομματιού. Αναδύεται μπροστά μας ολόκληρη και ακέραιη και έχουμε την αίσθηση ότι εμείς οι ίδιοι, οι αναγνώστες, δώσαμε στο κείμενο σάρκα και οστά, απλώς διαβάζοντάς το. […] Και μέσα σ’ όλα αυτά, η μοναξιά. Αλλά κι αυτή μια μοναξιά χωρίς πίκρα – ίσως με λίγη θλίψη. Στο τελευταίο κείμενο “Το “Άαα” και το “Οάα””, ένα πλάσμα φωνάζει από μακριά στο άλλο “Άαα” και το άλλο απαντάει “Οάα”, μέσα στους αιώνες. “Κι ήταν καλά”, γράφει ο Αλέξανδρος Αδαμόπουλος. Ήτανε όμως; Μαργαρίτα Καραπάνου, 1992 Ένα υπέροχο στοιχείο του βιβλίου είναι η ελαφρότητα της υφής και η ατέρμονη ανοιχτοσύνη της. Είσαι ελεύθερος είτε να το προσλάβεις σαν παιχνιδιάρικο χιούμορ είτε να κατακλυστείς από τα απώτατα βάθη των νοημάτων πού κρύβονται μέσα του. Όλα εξαρτώνται από τη φύση και τη διάθεση του αναγνώστη· πώς το καταλαβαίνει και τι προσέγγιση υιοθετεί κατανοώντας αυτά που λέγονται, καθώς κάθε λέξη μπορεί να προκαλέσει σκέψεις βαθιές. […] Έχεις αναπτύξει ένα γλωσσικό εργαλείο ολότελα δικό σου, αναμειγνύοντας στοιχεία μύθου, συμβόλων, παραβολών και αλληγορίας -κάτι σαν ένα μοναδικό επίτευγμα για το οποίο όλοι οι άνθρωποι θα ‘πρεπε να σου χρωστούνε χάρη- αδράχνοντας την πραγματικότητα μέσα σε μια χούφτα παραβολών ενός καινούργιου λογοτεχνικού είδους. V.Y. ΚΑΝΤΑΚ, 1999