Η Ελλάδα που αγάπησα, η Ελλάδα της χρεοκοπίας

Αναφορικά µ’ αυτά τα κρίσιµα ερωτήµατα, την πειστική απάντηση έχουµε από το ακόλουθο σχόλιο της πιο έγκυρης γερµανικής εφηµερίδας, της Frankfurter Allgemeine: “Σε πολύ υψηλότερο βαθµό από ό,τι συνηθίζεται και είναι αναγκαίο για ένα µέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης, η ελληνική κυβέρνηση αναγκάστηκε να παραδώσει την ανεξαρτησία του κράτους”. Γίνεται φανερό ότι η Ελλάδα εφεξής µόνον κατ’ όνοµα υπάρχει ως αυτοτελές (και πολύ περισσότερο ως τάχα “ανεξάρτητο”) ευρωπαϊκό κράτος. Η χώρα µας και ο λαός της τελούν υπό ξένη οικονοµική, δηµοσιονοµική και ελεγκτική κατοχή. Όσα καταγράφονται στο βιβλίο απευθύνονται σε όλα τα νέα παιδιά, µε την προσδοκία ότι εκείνα, κάποτε, θα ευαισθητοποιηθούν, αναφορικά µε τις δικές τους µελλοντικές ευθύνες, καθώς και µε την ευχή και την προσδοκία µιας δικής τους ειρηνικής επανάστασης, που θα έχει, ως πρωταρχικό στόχο, την καλλιέργεια του ανεπιτήδευτου αυτοσεβασµού. Αν η νέα γενιά καταφέρει αυτόν το στόχο, τότε θα υπάρξει ελπίδα µιας νέας ανάστασης του άλλοτε αγωνιστικού και δηµιουργικού ελληνικού έθνους.