Ινώ

Το γέλιο ήταν σιγανό, αντηχούσε στο μυαλό της και την αναστάτωνε. Έκλεισε τα αυτιά της. Άδικος κόπος. “Νόμισες πως άλλαξες;” Η καρδιά της βροντοχτύπησε. Μαζεύτηκε σαν νεογέννητο. Τι ήθελε πάλι; Εκείνη συνέχισε να γελάει. “Κανείς δεν ξεφεύγει από τη μοίρα του, πάρ’ το χαμπάρι”, την αγρίεψε. “Θέλω να μείνω μόνη μου”, κλαψούρισε. Το δωμάτιο μύριζε. “Μην κλαις”, την παρηγόρησε, “δέξου τον εαυτό σου, τον κουβαλάς από τη μήτρα της μάνας σου. Κουβαλάς κι εμένα μαζί”. Η Ινώ σήκωσε τα μάτια και την κοίταξε. Είχε ξανθές τούφες στο γυμνό της κρανίο. “Είμαστε φίλες, το ξέχασες;” Ένευσε καταφατικά. Μια γυναίκα λατρεύει τους δαίμονες. Τέσσερα κορίτσια κάνουν όνειρα. Μια Κυριακή οι μοίρες τους μπλέκονται και η Ινώ μαθαίνει πράγματα τρομερά. Πόσο μπορούν να επηρεάσουν τα λόγια μιας αλλόκοτης γυναίκας ένα δεκαπεντάχρονο κορίτσι; Στα χρόνια που έρχονται η ζωή κάνει τους έρωτες μίση. Φοβίες, προδοσίες, φιλίες δυναμώνουν. Σκοτεινά όνειρα συνωμοτούν με το παρελθόν. Η Ινώ, προδομένη από αυτούς που αγάπησε, κλείνεται στον κόσμο των ονείρων της, συμμαχεί μαζί τους γυρεύοντας απεγνωσμένα τη λύτρωσή της.