Με το σφύριγμα του τραίνου

Έρωτες μυστικοί κι ανομολόγητοι περιπλέκονται όπως στο φράχτη το αγιόκλημα κι όπως στην κληματαριά το ροζακί σταφύλι. Στα καφενεία η πολιτική έχει τον πρώτο λόγο. “Έκρυθμος η κατάστασις”, γράφουν οι εφημερίδες, κι οι τοπικοί βουλευτές άφαντοι. Τι να σου κάμει κι ο βασιλιάς, παιδάριο! Στον κινηματογράφο “Όασις” πατείς με-πατώ σε για την “Αλίκη στο Ναυτικό”. Οι καυγάδες περισσεύουν, όμως το βράδυ γαργαλιστικές ιστορίες της κατοχής έρχονται να σπάσουν την πικρίλα. Στο μισοσπασμένο λαΐνι ανθίζουν τα μυριστικά, το καρπούζι κρυώνει στο ψυγείο του πάγου. Ένας γέρος, χηρευάμενος, ξεκουκίζει το κομπολόι και ξεροβήχει στο πέρασμα της γυναίκας με τα τροφαντά καπούλια. Ένα κορίτσι κεντάει σταυροβελονιά στο παράθυρο, τα παιδιά κυνηγιούνται ανέμελα στις αλάνες, το ραδιόφωνο μεταδίδει δακρύβρεχτες ιστορίες αγάπης σε συνέχειες. Όμως τη νύχτα η κωμόπολη κοιμάται έναν ύπνο βαθύ, ποτισμένον από πηχτόν ιδρώτα και μυρωδιά νυχτολούλουδου. Φιγούρες αναγνωρίσιμες, αδύναμες, πανούργες, ερωτεύσιμες, έρμαια της μοίρας. Το τραίνο περνά σφυρίζοντας, αγκομαχά η παλιά μηχανή, σηματοδοτεί το χρόνο, μετρά τη ζωή που κυλά και χάνεται… Μέσα της δεκαετίας του ’60.