Οι χείμαρροι της άνοιξης

Οι Χείμαρροι της άνοιξης κατέχουν μοναδική θέση στο έργο του Χέμινγουεϊ, γιατί είναι μια ξεκαρδιστική φάρσα. Γραμμένοι με απλές, σύντομες προτάσεις και με επαναλήψεις λέξεων και φράσεων που επιτείνουν το κωμικό στοιχείο, οι Χείμαρροι της άνοιξης αφηγούνται υποτίθεται τις ερωτικές και άλλες περιπέτειες δύο εργατών σε ένα εργοστάσιο που φτιάχνει αντλίες σε μια μικρή πόλη του βορρά, το Πετόσκι, αλλά ουσιαστικά παρωδούν το Μαύρο γέλιο του Σέργουντ Άντερσον, βρίθοντας ταυτόχρονα από σατιρικές αναφορές στον Τζον Ντος Πάσος, τον Σκοτ Φιτζέραλντ, τον Ντ. Χ. Λώρενς, κ.ά. Αν ο Χέμινγουεϊ είχε αποδείξει με τα έργα του πως ήταν σαφώς από τους μεγαλύτερους Αμερικανούς συγγραφείς του 20ού αιώνα, στους Χείμαρρους της άνοιξης αποδεικνύεται και μέγας χιουμορίστας.

Ernest Hemingway (Συγγραφέας)

Ο Έρνεστ Μίλερ Χέμινγουαίη γεννήθηκε το 1899 στο Oak του Ιλινόις. Από τα παιδικά του χρόνια γνώρισε το πάθος των ταξιδιών που σημάδεψε τη ζωή και το συγγραφικό του έργο. Το 1917 ο Χέμινγουαίη προσλήφθηκε ως ρεπόρτερ στην εφημερίδα Αστέρας του Κάνσας Σίτυ. Τον επόμενο χρόνο δέχτηκε να πάει ως εθελοντής οδηγός ασθενοφόρου στο ιταλικό μέτωπο, όπου πληγώθηκε άσχημα και παρασημοφορήθηκε δύο φορές. Γύρισε στις Η.Π.Α. το 1919 και παντρεύτηκε το 1921. Το 1922 ήταν ανταποκριτής στο ελληνοτουρκικό μέτωπο και δύο χρόνια αργότερα εγκατέλειψε τη δημοσιογραφία για να αφιερωθεί στη λογοτεχνία. Εγκαταστάθηκε στο Παρίσι, όπου ανανέωσε τις πρώιμες φιλίες του με αμερικανούς αυτοεξόριστους, όπως τον Έζρα Πάουντ και τη Γερτρούδη Στάιν. Η ενθάρρυνση και το ενδιαφέρον που έδειξαν για τα κείμενά του έπαιξαν σημαντικό ρόλο στη διαμόρφωση του ύφους του Χέμινγουαίη. Τα δύο πρώτα βιβλία του ήταν οι “Τρεις ιστορίες και δέκα ποιήματα” και το “Στον καιρό μας” (1925). Ευρύτερα, όμως έγινε γνωστός με τη σατιρική νουβέλα “Οι χείμαρροι της άνοιξης” (1926), με την οποία και καθιερώθηκε. Η διεθνής του φήμη επιβεβαιώθηκε με τα επόμενα τρία βιβλία του : “Φιέστα” (1926), “Άντρες χωρίς γυναίκες” (1927) και “Αποχαιρετισμός στα όπλα” (1929). Αναμίχθηκε με πάθος στις ταυρομαχίες, “Θάνατος στο απομεσήμερο” (1932), στο κυνήγι άγριων ζώων στην Αφρική, “Οι πράσινοι λόφοι της Αφρικής” (1935), και στο ψάρεμα στην ανοιχτή θάλασσα, “Ο γέρος και η θάλασσα” (1952). Στο κλασικό μυθιστόρημα “Για ποιον χτυπά η καμπάνα” (1940) καταγράφονται οι εμπειρίες του από την παραμονή του στην Ισπανία κατά τον Εμφύλιο Πόλεμο. Το άμεσο και φαινομενικά απλό ύφος της γραφής του δημιούργησε ολόκληρες γενιές μιμητών, χωρίς όμως σημαντικά αποτελέσματα, ενώ η αναγνώριση της θέσης του στην παγκόσμια λογοτεχνία ήλθε το 1954, όταν τιμήθηκε με το Βραβείο Νόμπελ. Ο Χέμινγουαίη αυτοκτόνησε το 1961 στο Αϊντάχο.

 

Μιχάλης Μακρόπουλος (Μεταφραστής)

Ο Μιχάλης Μακρόπουλος γεννήθηκε στην Αθήνα το 1965 και σπούδασε βιολογία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Έζησε εννέα χρόνια στη Θεσσαλονίκη. Πλέον κατοικεί στη Λευκάδα με τη σύζυγό του και με τα δυο τους παιδιά, και περνά μεγάλα διαστήματα στο Δελβινάκι Πωγωνίου στην Ήπειρο. Εργάζεται ως μεταφραστής λογοτεχνίας από τα αγγλικά και τα γαλλικά (έχοντας μεταφράσει αρκετά έργα των Ernest Hemingway, Truman Capote, F.S. Fitzgerald, John Steinbeck, Ray Bradbury, Stephen King, Saul Bellow, Richard Powers, Michel Faber, Antoine de Saint-Exupery, Martin Amis, κ.ά.). Έχει εκδώσει τα βιβλία για ενήλικες: “Η θλίψη στα μάτια του ποντικού”, Οδυσσέας 1996, “Η Ιουλία είχε ένα πόδι”, Οδυσσέας 1998, “Ιστορίες για μικροσκοπικά και γιγαντιαία πλάσματα”, Οξύ 2000, “Το τέρας και ο έρωτας”, Εστία 2002, “Η μαγική εκδρομή”, Εστία 2005, “Το τέλος του ταξιδιού”, Εστία 2006, “Η άδεια καρέκλα”, Καστανιώτης 2007, “Σπουργίτω και Γράχαμ”, Γιάννης Πικραμένος, 2012, “Οδοιπορικό στο Πωγώνι” (κείμενα, φωτογραφίες), Fagotto, 2013, “Το δέντρο του Ιούδα”, Κίχλη, 2014, καθώς και πέντε βιβλία για παιδιά. Κείμενα και κριτικές του δημοσιεύονται σε διάφορα περιοδικά (diastixo.gr, “Φρέαρ”, κ.ά.). Εργάζεται ως μεταφραστής λογοτεχνίας.