Ο ξενιστής μου η ανορεξία

“Ξέρεις, νομίζω ότι προσπάθησα με πάθος να γίνω τόσα… καλή αδερφή, σωστή κόρη, αληθινή φίλη, άριστη μαθήτρια, δίκαιη, με αυτογνωσία… Τόσα εκτός από ένα: να γίνω ευτυχισμένη για τον εαυτό μου, χωρίς πρέπει και όρια, έτσι, ελεύθερα”. Θεοδώρα “Αν ένα βιβλίο, όπως έχει ειπωθεί, είναι “ένα σφυρί που θρυμματίζει την παγωμένη μέσα μας θάλασσα”, η μαρτυρία της Θεοδώρας Πουλή γύρω από τον ξενιστή της είναι ένα κατ’ εξοχήν βιβλίο. Μας ξεβολεύει, μας προκαλεί αμηχανία, φόβο, απορία. Αυτό θέλει όμως και η συγγραφέας, να μας ξεβολέψει, να αναστατώσει τις ετοιμοπαράδοτες αντιλήψεις που έχουμε για την ανορεξία. Το στερεότυπο είναι μια ανέξοδη, συρρικνωμένη, παραπλανητική γνώση. Ένας τρόπος να βάζουμε τάξη στο χάος γρήγορα, ανώδυνα, “υγιεινά”. Η Θεοδώρα επιδιώκει να καταρρίψει το κυρίαρχο στερεότυπο που θέλει τις ανορεξικές, όπως χαρακτηριστικά η ίδια τις λέει, “ναρκισσιστικά πλάσματα, γεμάτα εγωισμό, που δεν νοιάζονται για τίποτα στον κόσμο, που αδιαφορούν για το αν πονά ο άλλος, αρκεί να μην πονούν αυτές, που μπορούν τόσο εύκολα να φάνε και απλά δεν το κάνουν”. “Ένα βιβλίο που αξίζει να διαβαστεί. Η αλήθεια, ένα σπάνιο σήμερα αγαθό. Κι αν είναι αλήθεια ότι ο πόνος και η αρρώστια μάς κάνουν πιο αληθινούς, η Θεοδώρα ζει με όλο της το είναι την εμπειρία μιας οδυνηρής αληθινότητας”. (Από το Προλογικό Σημείωμα της Φωτεινής Τσαλίκογλου) “Η Θεοδώρα απέχει από το δώρο της τροφής. Με τη θέλησή της, επίμονα, πεισματικά, αρνείται να φάει. Η Θεοδώρα εδώ και χρόνια υποφέρει από ανορεξία. Έχοντας αγγίξει αρκετές φορές το σημείο μηδέν. Το σημείο μηδέν που δεν είναι τίποτα λιγότερο και τίποτα περισσότερο από τον ίδιο το θάνατο. “Το βιβλίο που κρατάτε στα χέρια σας μπορεί να συνομιλεί με το θάνατο, αλλά στη ζωή απευθύνεται. Με αυτήν είναι κρυφά ερωτευμένη η Θεοδώρα, αλλά ψάχνει με αγωνία τον τρόπο να πείσει και να πεισθεί για τον έρωτά της. Τον τρόπο που θα τη βγάλει από το σκοτάδι και θα την αφήσει ανοιχτή στην άλλη περιπέτεια, στην περιπέτεια του φωτός”.