Οι Τούρκοι είναι ένας λαός που πάντοτε κυβερνούσε (εξουσίαζε) άλλους λαούς και ποτέ δεν κυβερνήθηκε (εξουσιάστηκε) από άλλους. Σε αυτό οφείλεται η υπερηφάνεια αλλά και η αλαζονεία τους. Αυτό το υπερτονισμένο εθνικιστικό συναίσθημά τους είχε πολλαπλασιαστεί, όταν κινδύνεψαν να χάσουν την πατρίδα τους, κατά τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο και την κατάλυση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.
Στα χρονικά της Παγκόσμιας Ιστορίας, δεν υπήρξε άλλη επέκταση αυτοκρατορίας, που να πρόσθεσε τόσα λίγα και να αφαίρεσε τόσα πολλά στον Παγκόσμιο Πολιτισμό. Ήταν μια συνεχής επιδρομή αιώνων, που πρόσφερε μόνο καταστροφές, πόνο και αίμα. Το χειρότερο είναι ότι, έσπειρε το μίσος και την διχόνοια στο μέλλον των λαών που κατέκτησε (ιδίως στην περιοχή των Βαλκανίων), που παραμένει αθεράπευτο ως τις μέρες μας με συνεχείς διενέξεις. Το μίσος αυτό εκμεταλλεύονται από τότε οι μεγάλες δυνάμεις, για να περάσουν τους σχεδιασμούς που κάνουν για να ωφεληθούν οι ίδιες, αδιαφορώντας για την ειρήνη και την ευημερία των περιοχών αυτών της πρώην Οθωμανικής Αυτοκρατορίας
Σήμερα η εξωτερική πολιτική της Τουρκίας βασίζεται σε τρεις κανόνες: α) να είσαι με το μέρος του πιο ισχυρού για να περάσεις μέσω αυτού τα σχέδιά σου, β) να είσαι με το μέρος εκείνου που θα υποστεί τις λιγότερες απώλειες σε μια διαμάχη και γ) όταν δεν περνούν τα σχέδιά σου μέσω του ισχυρότερου (π.χ. ΗΠΑ) να τον εκβιάζεις ώστε να κάνει υποχωρήσεις. Σ’ αυτό το τελευταίο η Τουρκία έχει κάνει μεγάλες προόδους βρίσκοντας έναν «δεύτερο ισχυρό» (π.χ. Ρωσία, χωρίς να αποκλείεται στο μέλλον αυτός να είναι η Κίνα – ήδη κάνει βήματα προς τα εκεί). Είναι αυτό που ο απλός κόσμος αποκαλεί «ανατολίτικο παζάρι» και που έχει σαν βασική του αρχή το «βάλε στο τραπέζι όσο περισσότερα μπορείς, για να πάρεις κάτι». Αυτήν την αρχή συνοδεύουν και άλλα «προτερήματα» της τουρκικής εθνικιστικής πολιτικής, όπως είναι η διαμόρφωση της κοινής γνώμης στο εσωτερικό και το εξωτερικό, το «ρίχνε άδεια για να πιάσεις γεμάτα», η δημιουργία τετελεσμένων, οι απειλές κ.ά. Πολλοί παρομοιάζουν αυτό το «παιχνίδι» μεταξύ του πρώτου και του δεύτερου ισχυρού σαν «πάτημα σε δυο βάρκες», εννοώντας ότι αυτός που «κουνάει την βάρκα» δηλαδή είναι μέσα στο «παιχνίδι» μπορεί να χάσει την ισορροπία του και να πέσει στο νερό. Το πόσο θα κρατήσει αυτή την ισορροπία εξαρτάται από την ικανότητά του να την διατηρεί, τον κόπο του να βρίσκεται σ’ αυτή τη θέση και τις ανάγκες και την σταθερότητα που έχουν οι δυο βάρκες (οι δυο ισχυροί παίκτες).
Κώστας Καστρινάκης (Συγγραφέας)
Ο Κώστας Καστρινάκης γεννήθηκε το 1954. Φοίτησε στο Κολλέγιο Αθηνών, όπου γνώρισε πολλούς από τους σημερινούς πρωταγωνιστές της πολιτικής ζωής στην Ελλάδα. Σπούδασε Μηχανολόγος Μηχανικός στην Αγγλία (1973-1979). Εργάστηκε σε πολλούς διαφορετικούς εργοδότες (ιδιωτική εταιρεία πλαστικών, ΕΒΟ, Ναυπηγεία Σκαραμαγκά, ΓΕΝ, Υπουργείο Βιομηχανίας, Έρευνας και Τεχνολογίας, ΕΑΒ, Ολυμπιακή Αεροπορία). Απολύθηκε δυο φορές και έμεινε άνεργος συνολικά πέντε χρόνια. Ταλαιπωρήθηκε στην επαγγελματική του «καριέρα», όχι τόσο για τις πεποιθήσεις του, όσο για το ότι εναντιώθηκε στην εξουσία για ότι «στραβό» έβλεπε να συμβαίνει γύρω του. Δεν εντάχθηκε ποτέ σε κόμμα και είναι συνταξιούχος από το 2010. Έχει κυκλοφορήσει άλλα πέντε βιβλία με τίτλους: «10 Σκάνδαλα που Συγκλόνισαν το Κοινοβούλιο» (Εκδόσεις Οσελότος 2014), «Γιατί Χρεοκόπησε ο Κοινοβουλευτισμός. Η Περίπτωση της Ελλάδας» (Εκδόσεις Οσελότος 2014), «Κρατική Δράση και Λαϊκή Αντίδραση στη Σύγχρονη Ελλάδα» (Εκδόσεις Όστρια 2018), «Γερμανική Ηγεμονία και Αρπαγή της Ευρώπης» (Εκδόσεις Όστρια 2019) και «Παγκόσμια Αμερικανική Ηγεμονία» (Εκδόσεις Όστρια 2023).
(Πηγή: “Εκδόσεις Ινφογνώμων”, 2025)
