Τρυφερός κωπηλάτης

Ο Νίκος Σιδέρης αναπτύσσει στην ποίησή του ένα λυρισμό που διαρκώς συναλλάσσεται με τη νοσταλγία της μνήμης και τη νοσταλγία της λήθης. Είναι μια κατ’ ουσίαν ριψοκίνδυνη επιλογή θέσης για το ποιητικό βλέμμα – του ποιητή και του αναγνώστη. Το σημαντικό όμως είναι ότι αυτή η δικαιοσύνη του αβέβαιου εγκαθίσταται από τον ποιητή πάνω στη σιγουριά πως, ό,τι κι αν κάνουμε, το ποίημα βρίσκεται ακέραιο, αρτιωμένο και προφανές πάντα μέσα στην τρομερή ρητορική τού “σημαίνειν”. Δε λέει. Δεν κρύβει. Σημαίνει. Θέτοντας στάσεις, καταστάσεις, χρόνους, τόπους και πρόσωπα πέραν του λόγου και της σιωπής. Στην περιοχή των σημαδιών μέσα. (Μ. Λ.)