Φρανκενστάιν

Στα 1817 η Μαίρη Σέλλεϋ μαζί με τον άντρα της, ποιητή Πέρσι Μπις Σέλλεϋ, και άλλους φιλοξενούνται από τον Λόρδο Βύρωνα κοντά στις Άλπεις. Συμφωνούν να γράψουν ο καθένας μια ιστορία τρόμου. Η φαντασία της, οξυμμένη από την υπερβολική απομόνωση και τις συζητήσεις, γεννά τον Φρανκεστάιν, προϊόν, όπως γράφει η ίδια, «του φόβου από το όνειρο που είχε δει ξυπνητή». Επηρεασμένο από το γοτθικό μυθιστόρημα και το ρομαντικό κίνημα, το έργο της Μαίρη Σέλλεϋ Φρανκενστάιν αφηγείται την ανατριχιαστική ιστορία ενός όντος που δημιουργήθηκε από τον έξυπνο νεαρό επιστήμονα Βίκτορ Φρανκενστάιν. Όταν ο νεαρός επιστήμονας απορρίπτει το γκροτέσκο αλλά ευαίσθητο πλάσμα που δημιουργεί από μέλω πτωμάτων, τα αποτελέσματα, για τον Βίκτορ και για την οικογένειά του είναι καταστροφικά. Το βιβλίο θεωρείται από πολλούς ως το πρώτο μυθιστόρημα επιστημονικής φαντασίας. Η τραγική ιστορία του Βίκτορ Φρανκενστάιν και της βασανισμένης δημιουργίας του είναι ένας κλασικός μύθος για την αναζήτηση της γνώσης, τη φύση της ομορφιάς και το τερατώδες που είναι εγγενές στον άνθρωπο.

Mary Shelley – Wollstonecraft (Συγγραφέας)

Η Μαίρη Σέλεϊ γεννήθηκε το 1797 στο Λονδίνο, κόρη του William Godwin και της Mary Wollstonecraft, διάσημων ριζοσπαστών συγγραφέων της εποχής τους. Το 1814 η Μαίρη γνώρισε και σύντομα ερωτεύτηκε τον τότε άσημο Πέρσι Μπις Σέλεϊ, με τον οποίο παντρεύτηκε το 1816. Από τα τέσσερα παιδιά που έκαναν, επέζησε μόνον ο Πέρσι Φλόρενς. Έζησαν στην Ιταλία από το 1818 ως το 1822, ως το θάνατο δηλαδή του Σέλεϊ, που πνίγηκε όταν ανατράπηκε το σκάφος του “Άριελ” σε μια καταιγίδα. Η Μαίρη επέστρεψε στο Λονδίνο με τον Πέρσι Φλόρενς, όπου συνέχισε να ζει ως επαγγελματίας συγγραφέας. Η Μαίρη Σέλεϊ εμπνεύστηκε τον “Φρανκενστάιν” το 1816, στη διάρκεια ενός καλοκαιρινού ταξιδιού της στη Λίμνη της Γενεύης, και ολοκλήρωσε τη μοναδική αυτή ιστορία στην Αγγλία. Το έργο εκδόθηκε το 1818 με τον τίτλο “Φρανκενστάιν ή ο σύγχρονος Προμηθέας”. Άλλα έργα της είναι: “Ο τελευταίος άνθρωπος” (1826), “Πέρκιν Ουόρμπεκ” (1830), “Λοντόρ” (1835), “Φόκνερ” (1837) και “Περιπλανήσεις στη Γερμανία και την Ιταλία” (1844).Επιμελήθηκε επίσης την πρώτη συγκεντρωτική έκδοση του ποιητικού έργου του Πέρσι Μπ. Σέλεϊ (1839). Πέθανε στο Λονδίνο την 1 Φεβρουαρίου 1851.

 

Ροζίτα Σώκου (Μεταφραστής)

Η Ροζίτα Σώκου (1923-2021) γεννήθηκε στην Αθήνα, φοίτησε στη Σχολή Καλών Τεχνών και στη Δραματική Σχολή Β. Ρώτα, σπούδασε λογοτεχνία στην Οξφόρδη.
Άρχισε να ασχολείται επαγγελματικά με την κινηματογραφική κριτική το 1947. Συνεργάστηκε με πολλές μεγάλες αθηναϊκές εφημερίδες και περιοδικά, γράφοντας για κινηματογράφο, θέατρο και μπαλέτο, καθώς και προσωπικές σελίδες ελεύθερου περιεχομένου, ενώ η σελίδα της στο “Τηλέραμα” έχει γίνει καταφύγιο για χιλιάδες ανθρώπους κάθε ηλικίας, που της εκμυστηρεύονται τα μικρά και μεγάλα προβλήματά τους.
Στην τηλεόραση, ήταν μέλος της κριτικής επιτροπής στο επιτυχημένο “Να η ευκαιρία”, ενώ το 1992-93 είχε μια προσωπική εκπομπή με τίτλο “Οι επισκέπτες της νύχτας”.
Mετέφρασε πολλά βιβλία (κυρίως για τις εκδόσεις “Γαλαξίας”), μεταξύ άλλων Χάξλεϊ, Μπέργκμαν, Ασίμοφ και Στανισλάφ Λεμ. Από το 1974 άρχισε η ενασχόλησή της με το θέατρο, γράφοντας “Το πορτραίτο του Ντόριαν Γκρέη” (The portrait of Dorian Grey), διασκευάζοντας το “Λεντς” για το Θέατρο Έρευνας και μεταφράζοντας το “Σοκ” του Σ. Σέπαρντ, το “Με θέα τη θάλασσα” (Sea scape) του Ε. Άλμπι, καθώς και (μαζί με την κόρη της Ι. Μαραντέι) τη “Συγκομιδή” (Harvest) της Μ. Παντάναμπαν, που κέρδισε το Διαγωνισμό Θεάτρου του Ιδρύματος Α. Ωνάση, και την “Ιεζάβελ” (Jesabel) του Ζ. Ανούιγ.
Είχε μεταφράσει, επιμεληθεί και συμπληρώσει το δίτομο έργο “Κινηματογράφος” (εκδ. Πάπυρος – Λαρούς), είχε δημοσιεύσει τις μονογραφίες “Νουρέγεφ” (1983, σε πλήρη μορφή 2003) και “Αναστάσιος”, το θεατρικό έργο “Quai Voltaire” (1990).