Άξιζε…

Βασικός κορμός τού βιβλίου της Νίτσας Λουλέ, είναι η αλληλογραφία των γονιών της, Κώστα Λουλέ και Μαρίας Λουλέ, το γένος Μπαρτζιώτα, από τη φυλακή, την εξορία και την παρανομία, και φέρει το στίγμα της μετεμφυλιακής Ελλάδας. Η αλληλογραφία των Λουλέ ξεκινά από το βουνό και τον Εμφύλιο το 1949 και τελειώνει το Μάιο του 1974, λίγο πριν από την πτώση της χούντας των συνταγματαρχών. Φυλακές Αβέρωφ, Αίγινα,Λέρος, Ωρωπός, Γιούρα, Αλικαρνασσός, Ετσεδίν, νοσοκομείο φυλακισμένων Άγιος Παύλος… Ολόκληρη η περίοδος των πέτρινων χρόνων περνά μέσα απ’ αυτά τα γράμματα, τόσο εκείνα που ανταλλάσσει το ζευγάρι όσο κι εκείνα που γράφονται από τα παιδιά τους, Νίτσα και Δημήτρη, ή απευθύνονται σ’ αυτά. Πρόκειται για γράμματα ποτισμένα με την ατσαλένια πίστη στους αγώνες και τα οράματα για ένα καλύτερο αύριο, αλλά ποτισμένα και με τον πόνο, καθώς γράφονται μακριά από τα πιο αγαπημένα πρόσωπα, στα οποία και απευθύνονται. … Έτσι πορευτήκαμε μια ζωή. Από το ’49 ως το ’74. Μέχρι που ήρθε η Δημοκρατία στον τόπο μας. Θυμώνω όταν ακούω κάποιους να λένε “Σιγά μην έχουμε Δημοκρατία”. Κοντή η μνήμη. Το ξέρουμε όλοι. Αλλά από κοντή μέχρι ανύπαρκτη απέχει πολύ. Ναι, φίλε. Έχεις δημοκρατία γιατί μπορείς να μιλάς, να διαβάζεις, να τραγουδάς, να βρίζεις ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ! Θυμώνω όταν ακούω να μιλούν για κονσερβοκούτια και Μελιγαλάδες και αγνοούν την άλλη όψη του νομίσματος, που έχει εξόντωση, φυλακές, βασανιστήρια, εξορίες, εκτελέσεις. Η γενιά μου και η γενιά του Πολυτεχνείου φόρτωσαν τους νεότερους με χρέη, ανεργία, διαφθορά, μέλλον αβέβαιο. Δεν έχουν δικαίωμα να τους φορτώσουν και το αίμα που χύθηκε ένθεν κακείθεν. Ο τόπος μας έχει ανάγκη μονοιασμένους. Η διχόνοια δεν βοήθησε κανέναν και πουθενά…