Άτακτο αίμα

ΑΛΛΑ ΤΙ ΗΤΑΝ ΟΙ ΑΙΩΝΕΣ; ΠΟΥ ΑΡΧΙΖΕ ΚΑΙ ΠΟΥ ΣΤΑΜΑΤΟΥΣΕ Ο ΧΡΟΝΟΣ; Σκοτάδι έβλεπαν στο μέλλον. Πίσσα ολόμαυρη στο παρελθόν, πριν απ’ τη γέννησή τους. Κι αυτό το “πριν”, τι ήταν; Ποιοι πρόγονοι που σάπισαν στις μάχες, γέννησαν τον χρόνο τους; Άγνωστο ήταν από ποια διαολεμένη ράτσα κρατούσαν. Σταμάτησε ο νους τους να σκέφτεται τον χρόνο, αλλά τους άρεσε η λύση των κοντυλοφόρων! Δεν πολεμούσαν λοιπόν μόνο για την πατρίδα, για τα χώματα, για τα βουνά, για την ελευθερία; Δεν πολεμούσαν μόνο για να ενωθεί το χαμηλό στο πέλαγος νησί τους με την ελευθερωμένη Ελλάδα; Έξυναν τα κεφάλια τους τα ασυγκράτητα παιδιά. Γατί λοιπόν πολεμούσαν; Τα όπλα τους δεν σημάδευαν τον Τούρκο, αλλά τον ίδιο τον καταραμένο θάνατο; Αν ήταν μπορετό από τα τραύματα κι απ’ το μπαρούτι να ξετρυπώσει η αθανασία, τότε καλώς να έρθει θα έμπαιναν με περισσότερη μανία στον όλεθρο της μάχης κι ίσως από ψηλά κάποιος θα έγραφε το θάρρος τους σ’ αόρατα τεφτέρια”. Στην εκπνοή του 19ου αιώνα δυο έφηβοι εξάδελφοι αποφασίζουν να συμμετάσχουν στην τελευταία επανάσταση της Κρήτης εναντίον των Τούρκων. Η ανάμιξή τους στην Ιστορία σφραγίζει την ενηλικίωση και επηρεάζει την κατοπινή ζωή τους. Στον ορίζοντα του εθνικού χρόνου αναπτύσσεται η προσωπική ζωή των βασικών πρωταγωνιστών, αλλά και των οικογενειών τους. Πεπρωμένα, μάχες, έρωτες, συγκρούσεις, ματαιώσεις και θυσίες συνθέτουν το πολυεστιακό υφάδι της πλοκής. Επαναλαμβανόμενα οικογενειακά ονόματα, σε μήκος σχεδόν πενήντα χρόνων, στήνουν το δέντρο της αθανασίας, καθώς η κρητική συνήθεια προστάζει να μη χάνεται το αίμα στις διακλαδώσεις των αιώνων, με τη συνέχιση της γενεαλογίας. Το αίμα έχει πυκνή σήμανση στην ιστορία, καθώς και το νερό, ως άλαλος δευτεραγωνιστής, με τη συμβολική του σημειολογία. Ως γλώσσα χρησιμοποιείται το κρητικό ιδίωμα, που δίνει πνοή στο αφηγηματικό και ψυχογραφικό ύφος.