Έλληνες – Μαλτέζοι. Η αμφίδρομη διαδρομή

Οι εξερευνήσεις των αρχαίων Ελλήνων στην Μεσόγειο αρχικά και στον Ατλαντικό αργότερα, δεν μπορούσαν να εξαιρέσουν τη Μελίτη, τη σημερινή Μάλτα, το νησί με τα πολλά και υπήνεμα αγκυροβόλια στη μέση της ρότας Ανατολής – Δύσης της Μεσογείου. Από τους πρώτους που πάτησαν στη Μάλτα ήσαν οι αρχαίοι Έλληνες, που τη χρησιμοποίησαν σαν ενδιάμεσο σταθμό στα ταξίδια τους, για να τους μιμηθούν αργότερα οι Βυζαντινοί, με τις κατακτήσεις τους στην Ιταλία. Κάπως έτσι, οι Έλληνες γνώρισαν την Μάλτα, ενώ αργότερα οι Ιππότες της Μάλτας τη χρησιμοποίησαν ως βάση και ορμητήριο για τον δήθεν ιερό ακήρυχτο πόλεμο ενάντια στους μουσουλμάνους. Η πραγματικότητα ήταν ότι το κούρσος και η πειρατεία απέφεραν στου Ιππότες σημαντικά οικονομικά κέρδη σε βάρος των μουσουλμάνων, αλλά και των χριστιανών Ελλήνων καπεταναίων, θύματα της αρπακτικότητας των πειρατών. Και έτσι, στον Μεσαίωνα, οι Έλληνες γνώρισαν τη Μάλτα σε στεριά και σε θάλασσα. Αργότερα όμως, ήταν η σειρά των Μαλτέζων αν γνωρίσουν την Ελλάδα, γιατί η Μάλτα πια δεν τους χωρούσε. Άρχισαν λοιπόν να μεταναστεύουν σε άλλα μέρη και έτσι έφθασαν και στην Ελλάδα, σε αναζήτηση μιας καλύτερης τύχης. Η διαδρομή έγινε λοιπόν αμφίδρομη. Παρά τις δυσκολίες ήταν ευκολότερο, όπως ήταν φυσικό, να βρεθούν απόγονοι των Μαλτέζων στην Ελλάδα, παρά των αρχαίων Ελλήνων ή των Βυζαντινών στη Μάλτα. Δεν είναι πολλοί, όπως αποδείχθηκε, αλλά αξίζει τον κόπο να γνωρίζει κανείς την καταγωγή του. Η έρευνα έγινε με αυστηρά κριτήρια και οδήγησε σε ένα συνολικό αριθμό 13.000 περίπου Ελλήνων, απογόνων Μαλτέζων.

Γιώργος Καμιζούλης (Συγγραφέας)

Ο Γιώργος Καμιζούλης σπούδασε πολιτικός μηχανικός στο Πολυτεχνείο της Νάπολης και ακόλουθα εξειδικεύτηκε στην Υγιειονομική Μηχανική, στο ίδιο πανεπιστήμιο. Αφού εργάστηκε, σπούδασε με υποτροφία (H.Humphrey) στο πανεπιστήμιο Tulane στη Νέα Ορλεάνη των ΗΠΑ , στη Σχολή Δημόσιας Υγείας και Τροπικής Ιατρικής, όπου και απέκτησε μάστερ στη Δημόσια Υγεία και Δίπλωμα στις Περιβαλλοντικές Επιστήμες, ενώ κατόπιν πιστοποιήθηκε ως καθηγητής Περιβαλλοντικής Μηχανικής από το πανεπιστήμιο του Ντελφτ στην Ολλανδία. Αργότερα ανακηρύχθηκε αριστοβάθμιος διδάκτωρ Περιβαλλοντικής Υγείας από την Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων, εκπονώντας τη διδακτορική του διατριβή παράλληλα με τη δουλειά του.

Ήταν υπεύθυνος στο Υπουργείο Υγείας για την ποιότητα των Υδάτων και Υγρών Αστικών Αποβλήτων και συντόνιζε τις δράσεις για την αντιμετώπιση των επιπτώσεων στο περιβάλλον και στην υγεία κατά τον καταστροφικό σεισμό της Καλαμάτας (1986), όπως επίσης και κατά τον σεισμό του Σπιτάκ, στην Αρμενία. Κατά τη θητεία του στο Υπουργείο Υγείας ήταν επισκέπτης καθηγητής στην Εθνική Σχολή Δημόσιας Υγείας, δίδαξε σε περισσότερα από εκατό σεμινάρια σε όλη την Ελλάδα, ήταν διεθνής εμπειρογνώμων του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας, ενώ εκπροσώπησε την Ελλάδα σε αρκετά επιστημονικά συνέδρια.

Παραιτήθηκε από τη θέση του Διευθυντή Περιβαλλοντικής Υγείας, για να αναλάβει τη θέση του επιστημονικού διευθυντή του προγράμματος για τη μόλυνση της Μεσογείου θαλάσσης στον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας του ΟΗΕ. Κατά τη θητεία του ανέπτυξε και παρουσίασε σε συνέδρια μία σειρά από επιστημονικές μελέτες για την αντιμετώπιση της ρύπανσης σε θαλάσσιες περιοχές και εκπόνησε μία πλειάδα επιστημονικών μελετών για το ίδιο θέμα.

Δίδαξε, σε περισσότερες από πενήντα διεθνείς εκπαιδευτικές σειρές μαθημάτων σε όλες της χώρες της Μεσογείου, θέματα σχετικά με την ποιότητα των υδάτων και των συστημάτων πρόληψης της ρύπανσης , ενώ για μία τριετία ήταν επισκέπτης καθηγητής στο σημερινό Πανεπιστήμιο Δυτικής Αττικής.

Έχει συγγράψει και επιμεληθεί την έκδοση δεκαέξι επιστημονικών βιβλίων σχετικών με θέματα ρύπανσης και μόλυνσης της Μεσογείου. Διετέλεσε σύμβουλος περιβάλλοντος κα υγείας με ειδίκευση στα ύδατα σε οργανισμούς περιβάλλοντος της Μέσης Ανατολής και είναι πρόεδρος του Συλλόγου Στελεχών των Ηνωμένων Εθνών. Τα τελευταία χρόνια ασχολείται με ιστορικές ανθρωπογεωγραφικές έρευνες.

(Πηγή: “Εκδόσεις Περίπλους – Δ. Βίτσος”, 2024)