Ένας αιώνας χρονογράφημα (1899 – 1999)

Το χρονογράφημα, πέρα από κάθε τεχνικό στοιχείο που το διαφοροποιεί από τις άλλες μορφές κειμένων και το καθιστά εύκολα αναγνωρίσιμο μέσα σε μια εφημερίδα ή ένα περιοδικό, υπήρξε η προσωποποίηση της διάθεσης του αναγνώστη, αλλά και ο τροφοδότης στοιχείων που θα καθορίσουν τη διάθεση αυτή. Κοιτάζοντας το χρονογράφημα από μια αναγνωστο-κεντρική σκοπιά, θα μπορούσε να ειπωθεί ότι, καθώς πρόκειται για ένα κείμενο που, κατά κύριο λόγο, δημοσιεύεται σε εφημερίδες και σε περιοδικά, ή ακόμη διαβάζεται στο ραδιόφωνο, λειτουργεί σαν μια καθημερινή υπενθύμιση της “συλλογικότητας” εκείνου που ο καθένας νομίζει ότι ζει ξεχωριστά. Και που ο καθένας υποτιμά, επειδή νομίζει ότι τη ζει ξεχωριστά από τους άλλους. Η αξία που αποδίδεται σε αυτό το “κάτι” που ζει ο καθένας ξεχωριστά κι όλοι μαζί μέσω του χαρτιού είναι αυτό που αγαπιέται από τον κόσμο: η βεβαιότητα να ξέρεις ότι αναγνωρίζεται η δική σου η ζωή, ότι κι η δική σου γιαγιά μπορεί να είναι κάποια, ότι η δική σου η μαμά έχει το δίκιο, κι όχι η απέναντι, είναι αυτό που αγαπήθηκε στο χρονογράφημα. Ότι κάποιος γράφει για τον δικό σου τον χρόνο, αυτή είναι η όλη υπόθεση.

Βασιλική Αλμπάνη (Ανθολόγος)