Ένα δέντρο ζητάει αυλή

Ένα πουλί, κρατώντας στο ράμφος του ένα σποράκι, ψάχνει στην τσιμεντένια πολιτεία να βρεί μια αυλή. Μόνο εκεί, κοντά στα παιδιά, θέλει ν’ αφήσει το σποράκι να φυτρώσει, να γίνει ένα όμορφο δεντράκι κι έτσι να γίνουν τα όνειρά του αληθινά. Μα δυστυχώς πουθενά δε βλέπει αυλές, πουθενά παιδιά. “Στο τσιμέντο δεν μπορώ να φυτρώσω! Και τα όνειρά μου ποτέ δε θα γίνουν αληθινά!… Τώρα πουλάκι μπορείς να με φας!” θα πει λυπημένο το σποράκι στο πουλί που του ‘χει χαρίσει τη ζωή. Μα γρήγορα θ’ αρχίσουν να ξαναψάχνουν μαζί. Άραγε θα τα καταφέρουν;

Λίτσα Παναγιωτοπούλου – Ρίζου (Συγγραφέας)

Η Λίτσα Παναγιωτοπούλου γεννήθηκε το 1945 στην Πάτρα, όπου έζησε τα πρώτα τρυφερά χρόνια της ζωής της. Εκείνα τα χρόνια, τα δύσκολα για την κλειστή κοινωνία της μικρής, όμορφης πόλης, χαράχτηκαν στη νεανική ψυχή της τόσο βαθιά που, πολύ αργότερα (παντρεμένη, μητέρα και επιτυχημένη επαγγελματίας στην Αρχιτεκτονική και Μορφολογία Εσωτερικού χώρου), θέλησε να τα ξαναζωντανέψει μέσα απ΄ το μυθιστόρημά της “Έναν μπαμπά για μένα”. Με το έργο της αυτό θα κερδίσει την εκτίμηση μιας προσωπικότητας των γραμμάτων, του αείμνηστου ακαδημαϊκού και πανεπιστημιακού δασκάλου Παναγιώτη Κανελλόπουλου, στις παροτρύνσεις του οποίου οφείλεται η παρουσία της σήμερα στο χώρο της λογοτεχνίας. Τα βιβλία της Λίτσας Παναγιωτοπούλου είναι τιμημένα με βραβεία και επαίνους. Η συγγραφέας ζει από πολλά χρόνια τώρα στην Αθήνα και παράλληλα με τις ποικιλόμορφες δραστηριότητές της σε επαγγελματικό, οικογενειακό και κοινωνικό επίπεδο, έχει παρακολουθήσει και μαθήματα όπως: Θεωρία της Λογοτεχνίας, Γλωσσολογία, Νέο-Μυθιστόρημα, Αντι-Μυθιστόρημα.

 

 

Νίκος Μαρουλάκης (Εικονογράφος)

Γεννήθηκε στον Πειραιά. Μικρός ταλαιπωρούσε τη μαμά του, γιατί κάθε πρωί έτρεχε η δύστυχη να καθαρίσει τους τοίχους από περίεργα χρώματα μπουρδουκλωμένα με σκίτσα από παπιά που κάνανε τούμπες, από αλλήθωρους γάτους που το σκάγανε με διαστημόπλοιο από τον Άρη, γρύλους και ακρίδες που κάνανε γυμναστικές επιδείξεις, μυρμήγκια που καταστρώνανε σχέδια να κατακτήσουν τον πλανήτη και άλλα τρομερά. Οι γονείς του ξόδευαν περισσότερα χρήματα για απορρυπαντικά παρά για φαγώσιμα. Μετά μεγάλωσε κι έφυγε για τη Γερμανία. Μέχρι σήμερα δε γνωρίζουμε αν σ΄ αυτό επηρεάστηκε από τα άσματα του Καζαντζίδη για την ξενιτιά. Την επόμενη μέρα ο γερμανικός Τύπος έγραψε: “Βαθύ μυστήριο καλύπτει το πώς βάφτηκαν ροζ τα φτερά και κίτρινη η μύτη του αεροπλάνου που έφτασε χθες από την Ελλάδα”. Άρχισε να σκιτσάρει, να ζωγραφίζει και να εικονογραφεί ό,τι έβρισκε στο διάβα του. Έντρομοι οι εκδότες του πρόσφεραν εργασία για ν΄ αφήσει ήσυχο το Τείχος του Βερολίνου. Εφημερίδες, περιοδικά και βιβλία φιλοξένησαν δουλειές του. Μέχρι και το παντελόνι ενός διάσημου εκδότη, που σήμερα έχει τεράστια συλλεκτική αξία. Έπειτα από σοβαρό σκιτσογραφικοδιπλωματικό επεισόδιο επέστρεψε στην Ελλάδα. Την ημέρα της άφιξής του πάμπολλα τα σωματεία, ανάμεσα στα οποία των ελαιοχρωματιστών, των εκδοτών και των φιλόζωων, του ετοίμασαν θερμή υποδοχή, την οποία τα κρατικά κανάλια λογόκριναν, γιατί ήθελαν να αποφύγουν οι θεατές τις συγκρίσεις με κάποες άλλες αφίξεις πολιτικών στη μεταπολίτευση. Όσοι εκδότες και συγγραφείς συνεργάζονται από τότε μαζί του έχουν ακόμα πράσινη μύτη…