Ένοχες αναμνήσεις

“Ακόμα και τώρα ονειρεύομαι τη θάλασσα. Τα βράδια, στην παραλία, μετράω τις ψαρόβαρκες και χαζεύω, καθώς ανάβουν τα φώτα κατά μήκος της ακτής. Ονειρεύομαι επίσης άγνωστα χέρια να με αγγίζουν, να μου πιάνουν τα μαλλιά και να προσπαθούν να με σώσουν. Μερικές φορές, τα πλησιάζω και ξυπνάω απότομα. Ως επί το πλείστον, όμως, τους γυρίζω την πλάτη. Δε θέλω να αποχωριστώ τη σιωπή μου, ούτε το πρασινωπό της φως”. Η Μόιρα μεγαλώνει αμέριμνη σε μια παραλιακή πόλη της Ουαλίας. Η γέννηση της αδερφής της Έιμι τη γεμίζει ζήλια και επιλέγει να πάει σε οικοτροφείο. Εκεί, κλείνεται στον εαυτό της, γίνεται σκληρή και μοναχική. Ώσπου γνωρίζει το Ρέι και αρχίζει να ελπίζει ότι βρήκε επιτέλους την αγάπη που τόσο είχε στερηθεί. Μπορεί όμως να αφήσει κάποιον να την αγαπήσει πραγματικά; Σήμερα, η Μόιρα περνάει τις νύχτες της στο νοσοκομείο όπου νοσηλεύεται η μικρότερη αδερφή της, έπειτα από ένα σοβαρό ατύχημα. Η Μόιρα κατηγορεί τον εαυτό της για το ατύχημα αυτό. Κάθεται δίπλα της και της διηγείται την ιστορία της ζωής της σε μια προσπάθεια να βρει την εξιλέωση.