Ήταν κάποτε…

Ήταν τότε, που στη συνάντησή του με την πρωτοκόρη του και τον μοναχογιό του –στη μνήμη της συζύγου του και μητέρας των παιδιών– τον παρότρυνε η πρωτοκόρη, ενώ ελάχιστα γνώριζε γεγονότα, να γράψει κάτι από τη ζωή του. Έκπληκτος εκείνος για την αναπάντεχη αυτή πρόταση, της απάντησε: «Μα, τι το σπουδαίο και μεγάλο έχω κάνει στη ζωή μου, που θα άξιζε τον κόπο να γραφεί;» Πέρασαν από τότε μερικά χρόνια και όταν άρχισε να δουλεύει στο μυαλό του την ιδέα αυτή, άνοιξαν κρουνοί και έρχονταν στη μνήμη του ένα-ένα τα γεγονότα εκείνα, που είχαν σημαδέψει τη ζωή του. Άλλα ευχάριστα και άλλα δυσάρεστα. Τη μια ο λογισμός «Σε τι θα ωφελούσε;» και την άλλη «Ίσως κάποια ψυχή να έχει πνευματική ωφέλεια από τα γεγονότα που θα εξιστορηθούν». Κύλησε έτσι αρκετός χρόνος. Εκεί που έπαιρνε την απόφαση να γράψει, την απέρριπτε. Ήταν όμως κάποτε, που άρχισε να γράφει…

Παναγιώτης Β. Καραθανασόπουλος (Συγγραφέας)