Αλυσίδα γυναικών

Δεκαετία του 1950. Η Άρτεμη, στα δεκατέσσερά της χρόνια, υποχρεώνεται να εγκαταλείψει μαζί με τη μητέρα και τον αδελφό της τη Θεσσαλονίκη προκειμένου, ταξιδεύοντας με ένα από τα πρώτα και μυθικά υπερωκεάνια από τον Πειραιά, να φτάσουν στη Βραζιλία. Πηγαίνουν εκεί να βρουν τον πατέρα, ο οποίος είχε φύγει κυνηγημένος ως αριστερός από την πόλη του τα πρώτα μετεμφυλιακά χρόνια. Στο Σάο Πάολο, το νεαρό κορίτσι θα σπουδάσει χημικός βιομηχανίας, θα αρχίσει να εργάζεται, θα παντρευτεί έναν Έλληνα επιχειρηματία και θα επιστρέψει στην Ελλάδα –μόνη με τα παιδιά της πια– με τη μεταπολίτευση, το 1974… «Ένα ταξιδιωτικό μυθιστόρημα με ρίζες στην Ελλάδα της μετανάστευσης», όπως το είχε χαρακτηρίσει ο Στρατής Χαβιαράς, «με πλοκή, σασπένς, δράμα, συγκίνηση και τις ιδιαιτερότητες των Ελλήνων επαναπατριζόμενων». «Μια ιστορία με όνειρα και εφιάλτες, με ταξίδια στο παρελθόν, που θεραπεύουν το παρόν και ωθούν το μέλλον», σύμφωνα με τον Κώστα Βρεττάκο. Η πορεία προς την ενηλικίωση ενός νεαρού κοριτσιού που, παίρνοντας δύναμη από τις μεγαλύτερες γυναίκες της οικογένειάς της, έγινε με τη σειρά της ο κρίκος για να προχωρήσουν οι κόρες και οι εγγονές της σε έναν κόσμο που διαρκώς αλλάζει. «Ένα μυθιστόρημα που ξεδιπλώνει πτυχές της διαχρονικής γυναικείας εμπειρίας: τις κατακτήσεις και τις υπερβάσεις, τις αλλεπάλληλες μεταμορφώσεις της γυναικείας ταυτότητας… Ένα αληθινό ταξιδιωτικό παραμύθι, που μας συνδέει με την ανάγκη να έρθουμε σε επαφή με τον εσωτερικό μας κόσμο και με την οικογένεια – το φυτώριο των ανθρώπινων σχέσεων. Με αυτή την έννοια, η αφήγηση της Αθηνάς Μπίνιου λειτουργεί στον αναγνώστη θεραπευτικά, όπως οι ιστορίες με έντονο συγκινησιακό φορτίο, τις οποίες ακούω καθημερινά λόγω της μακρόχρονης θητείας μου ως θεραπεύτριας».

Αθηνά Μπίνιου (Συγγραφέας)

Η Αθηνά Μπίνιου γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη και έχει καταγωγή από τη Μάνη. Είναι χημικός, αλλά πάντοτε πίστευε ότι η χημεία ενώνει την έρευνα με τη φαντασία και τη λογοτεχνία. Στην παιδική της ηλικία έφυγε με τους γονείς της για τη Βραζιλία. Εκεί έμεινε πολλά χρόνια, σπούδασε στο Σάο Πάολο, εργάστηκε, συνέβαλε στην ανάπτυξη της ελληνικής παροικίας και δημιούργησε οικογένεια. Τώρα ζει στην Αθήνα και γράφει παραμύθια για μικρούς και μεγάλους. Στη βραχεία λίστα των Κρατικών Βραβείων έχουν συμπεριληφθεί τα βιβλία της «Η κυρά της Αιξωνής» (Εκδόσεις Πατάκη, 2015), «Νικηφόρος Βρεττάκος: Το παιδί που ήθελε να γίνει ποιητής» (Εκδόσεις Πατάκη, 2012) και «Στο πανηγύρι των πουλιών» (Εκδόσεις Πατάκη, 2010). Από τις Εκδόσεις Πατάκη κυκλοφορούν επίσης τα βιβλία της «Η Ταρώ και ο Ζαχαροζυμωμένος» (2006, παραμύθι σε κουκλοθέατρο, το οποίο εγκαινίασε τη Μικρή Σκηνή της Στέγης Γραμμάτων και Τεχνών το 2010), «Το κατόρθωμα του Δάκρυ» (2007), «Τα χειρόγραφα του Πύργου» (2007), «Η Λουκία και οι δύο πατρίδες της» (2011, βραβείο από την Εταιρεία Τεχνών Κερατσινίου), «Πιρουλίτο και Ροζαλία» (2012, βραβείο από την Πανελλήνια Ένωση Λογοτεχνών). Άλλα βιβλία της για παιδιά είναι «Ο κρυστάλλινος αετός» (Ελληνικά Γράμματα, 2005), «Το δειλό λιοντάρι» (Καλειδοσκόπιο, 2009), «Ιστορίες για φίλημα» (Μίνωας, 2011).
Σε καλλιτεχνική βιβλιοδεσία έχουν εκδοθεί τα έργα της «Οι ήρωες του Άρδα», «Κεντήματα μαγειρικής και ζαχαροπλαστικής», «Μαντινάδες της Κρήτης» και «Η τέχνη της ευτυχίας».
Βιβλία της έχουν μεταφραστεί στην πορτογαλική, στην ισπανική, στην αγγλική, στην κροατική και στην κινέζικη γλώσσα. Το «Κατόρθωμα του Δάκρυ» διακρίθηκε ως το καλύτερο παραδοσιακό μεσογειακό παραμύθι του 2008 στην Καρταχένα της Ισπανίας.
Είναι μέλος του Κύκλου του Ελληνικού Παιδικού Βιβλίου – Ελληνικού Τμήματος της ΙΒΒΥ, της Γυναικείας Λογοτεχνικής Συντροφιάς, της Εθνικής Εταιρείας Ελλήνων Λογοτεχνών, του Πολιτιστικού Συλλόγου Απολλωνία και του Σωματείου «Οι φίλοι του ΠΙΚΠΑ Βούλας». Αφηγείται τα κείμενά της σε σχολεία και πολιτιστικούς χώρους.

(Πηγή: “Εκδόσεις Πατάκη”, 2022)