Ανάπλους

Το 1952 αυτοκτόνησε. Πρωτοετής ιατρικής χωρίς λόγο. Χωρίς εμφανή λόγο. Χωρίς να πει σε κανέναν τίποτα. Με πήρε τηλέφωνο ο Γιώργος. Με πρόσκληση. Ήμουν στο χωριό τότε. Άκουσα τη φωνή του σπασμένη. Ρώταγε μήπως ήξερα κάτι. Νομίζω δεν το έχει ξεπεράσει ακόμα. Ήταν το πρώτο ράγισμα στη βεβαιότητα μας. Στη βεβαιότητα αθανασίας μας. – Παρόλο που ο θάνατος μπερδευόταν τόσο συχνά στα πόδια σας. – Παρόλο. – Τελικά τι θα έλεγες τώρα για εκείνη την εποχή; -Τίποτα. – Έγιναν τόσα πράγματα. – Αποφασισμένα από άλλους. Εμείς ήμασταν εκτός παιδιάς. θα μας σημαδέψουν – αλλά δεν μας αφορούσαν. – Ήταν η αλκή των χρόνων σας. – Σ’ αυτό συμφωνώ. Τη σκέψη μου την απασχολούσαν κατά προτεραιότητα τα σκέλια της Αφρικάνας.