Απολεσθέντα αντικείμενα

Ιστορίες για αντικείμενα κι ανθρώπους που χάθηκαν. Ξεχάστηκαν σ’ ένα λεωφορείο, σ’ ένα πλοίο, σ’ ένα σπίτι, σ’ ένα κορμί. Χορεύοντας σε άδειους δρόμους, με δυνατή μουσική, λιώνοντας σαν το χιόνι, περιμένοντας σ’ ένα αυτοκίνητο ή χαϊδεύοντας φανταστικές εικόνες, η ζωή αθροίζεται αφαιρετικά. Ό,τι χάνεται θυμίζει λίγο από θάνατο. Από γεύση παιδική, από προσμονή. Έτσι κι αλλιώς είμαστε οι απώλειές μας. Ζούμε μέσα από αυτές και γι’ αυτές, προσδοκώντας να βιώσουμε καινούργιες, για να έχουμε κάτι να διηγούμαστε. “Θυμάσαι, τότε, που…” Και τα απολεσθέντα αντικείμενα; Ποια μοίρα τα περιμένει; Πού πηγαίνουν αφού φύγουν από μας; Σε μια άλλη ζωή ή στην ανυπαρξία; Δεν θα μπορούσα να γνωρίζω, κι ούτε θα το ψάξω. Αν ξανασυναντήσω κανένα, θα κάνω ότι δεν το γνώρισα. Λ. Γ.