Από το καλάθι των αχρήστων

“Η μνήμη είναι επιλεκτική. Συγκρατεί αυτά που θέλει να συγκρατήσει, ανεξάρτητα από τη θέλησή µας. Δεν ξέρω αν σ’ αυτή τη λειψή, την κολοβή και άτυπη βιογραφία λέγονται εκείνα που θα άξιζε να αποσιωπηθούν και αποσιωπούνται εκείνα που θα έπρεπε να ειπωθούν. Έχω την υποψία ότι κάπως έτσι συμβαίνει, γενικώς, µε τους ανθρώπους που αφηγούνται κάτι από τη ζωή τους. Όπως γίνεται και στον κινηματογράφο. Ο κινηματογράφος δεν αντιγράφει τη ζωή, τη σκηνοθετεί. Όμως, όσο καλά και να κρυφτεί κανείς, από τις παραλείψεις και τις ένοχες σιωπές, ανάμεσα από τις γραμμές, πίσω από τη σελίδα και πίσω από τις εικόνες, στα ασήμαντα ξεπηδάει αψευδές και αλάνθαστο το αποτύπωμα. Πάλι ο χρόνος θα δείξει. Ίσως ούτε κι αυτός. Μπορεί και οι τέχνες να έχουν μια ορισμένη διάρκεια ζωής, όπως και τα έμβια όντα. Όπως και να έχει, δεν θα µε χαλούσε η ζωή µου και οι ταινίες µου να είναι σαν τα ταπεινά λουλούδια που ξεφυτρώνουν και χάνονται σε μια υπέροχη απουσία σκοπών.” Ο φιλμικός και ο πραγματικός χρόνος συγχέονται σ’ αυτό το συναρπαστικό αφήγημα, εξού και το βλέμμα του σκηνοθέτη μεταμορφώνει τη ζωή σε μυθοπλασία, την αυτοπαρατήρηση σε ειρωνεία, το άδηλο σε παιχνίδι. Ο αφηγητής στον τόμο από το καλάθι των αχρήστων, µε ανάλαφρο τρόπο (σαν γνήσιος παναγιωτοπουλικός ήρωας από σελιλόιντ), ανακεφαλαιώνοντας εικόνες και σκέψεις, εντός και εκτός οθόνης, μιλάει για το σκοτάδι της ύπαρξης και το αίνιγμα της τέχνης. Μ. Φ.