Ας αποφασίσει ο χρόνος

Γνωρίζονταν από μαθήτριες. Μαζί στις πρώτες εφηβικές αναζητήσεις του νου και της καρδιάς, μαζί στα πρώτα χτυποκάρδια. Κι ύστερα τράβηξαν η καθεμιά το δρόμο της, ζώντας πότε τη μαγεία και τ’ όνειρο, και πότε τον εφιάλτη. Προσπάθησαν κάποτε πάλι μαζί ν’ ανασυγκροτήσουν τη ζωή τους. Η μια, διαλυμένη στην ψυχή απ’ την κακοποίηση του κορμιού της και την προδοσία του μεγάλου έρωτα· η άλλη, χτυπημένη στο σώμα από ύπουλη αρρώστια. Πάλεψαν με τη φθορά που φέρνει ο χρόνος, με τους δαίμονες του παρελθόντος και των αναμνήσεων, το φόβο για τα άγνωστα μελλούμενα! Ένα λοφάκι τη φορά, το βουνό φάνταζε ακόμη στα μάτια μας πελώριο! Δεν κάναμε κάτι σημαντικό, ανατρεπτικό ή εντυπωσιακό. Προσπαθούσαμε να πιαστούμε από μικρές χαρές ώστε να ξορκίσουμε το φόβο και την ανασφάλειά μας. Δε γράφαμε καμιά Ιστορία. Δε γεννηθήκαμε εμείς να κατακτήσουμε τις ψηλότερες βουνοκορφές. Αφήσαμε τα Ιμαλάια για άλλους! Μια ιστορία για τη δύναμη της ανθρώπινης ψυχής και της φιλίας και για τις δεύτερες ευκαιρίες στη ζωή.