Ατάκτως ερριμμένα

Τετράστιχα – VI Μεγάλες οι στιγμές της Ιστορίας: το τρένο που έφερε την Επανάσταση, ο κορεσμός της μέλισσας από των λουλουδιών τη γύρη, το αδιόρατο χαμόγελό σου πριν το κλάμα. “Ωδή στη χαρά” Όσο διέσχιζες το δάσος κανένα δέντρο δε σ’ αγκάλιασε· εσύ τ’ αγκάλιαζες και τα παρακαλούσες. Φοβόσουν πάντα πως αν αρνηθείς την πίστη σου στα χελιδόνια, θα έχανες την προσμονή της άνοιξης. Τώρα μαζεύεις τούφες απ’ τα σύννεφα, για να υφάνεις τι; Τα άμφια του μάγου της φυλής ήρθαν απ’ έξω και είναι άριστης ποιότητας. – Αν κάτι δεν αλλάζει, είναι οι ανταύγειες της αλισάχνης. Θ’ αρχίσει το συνέδριο πάλι με την Ενάτη. Στα έδρανα ανοιχτοί οι ονειροκρίτες. Θέμα: η αναζήτηση μιας Εσπεράντο. Όλα τελειώνουν με το Ωσαννά. Παρ’ όλ’ αυτά κανένας δεν σε εξαπάτησε· εσύ εξαπάτησες τον εαυτό σου. “Ένα Σαββάτο βράδυ” Αν -λέω αν- πιστέψουμε σε ανομολόγητους χρησμούς, φέτος δεν είναι να ‘ρθει η άνοιξη, γιατί σταμάτησε ο χρόνος τον Δεκέμβρη. Κρύφτηκε το φεγγάρι να μη βλέπει πώς θύμωσε ο ποταμός, πώς λύγισε ο μόσχος, πώς ένα σύννεφο εξόριστο έχασε πια τα βήματά του, πώς χαμηλώσανε τα βλέφαρα πίσω από τις κλεισμένες γρίλιες Τώρα, οι γερόντισσες αρχίζουνε αλλιώς το παραμύθι: “…Αλήθεια, τι πονάει περισσότερο ένα άγριο βλέμμα ή μια σφαίρα…” Δεκέμβρης 2008