Αχ!

Άμα θα δεις στα μάτια μου, τα όνειρα που κάνω, είναι γιατί ζωγράφισα τα δυο δικά σου επάνω. Θα ’θελα να ’χα δυo φτερά το ’να να σου χαρίσω κι όταν θα φτάσουμε ψηλά και τ’ άλλο να σ’ τ’ αφήσω. Μια πεισματάρα σκέψη μου την έχω φυλακίσει, μη φύγει και την πεθυμιά που σου ’χω μαρτυρήσει. Σαράντα μέρες περπατεί να κατεβεί στον Άδη, κι εσύ μου πήρες την ψυχή μ’ ένα σου μόνο χάδι. Οι ουρανοί αμέτρητοι, ο ήλιος μόνο ένας, πολλοί θα σ’ αγαπήσουνε μα σα κι εμέ κανένας. Ζουμπούλι, κρίνε, ρόδο μου, γαρδένια, καντιφέ μου, πόσα λουλούδια χώρεσαν σ’ ένα σου βλέμμα, Θεέ μου. Μικρό κυπαρισσάκι μου σμαραγδοπλουμισμένο, μέχρι να ζω θα κουβαλώ νερό να σου το φέρνω. Βρέχει χαρές κάθε φορά που βγεις στον ουρανό μου, χαλάλι σου κι ο ήλιος μου για σένα, Νέφαλό μου.

Εμμανουήλ Κ. Καρυωτάκης (Συγγραφέας)