Βιολέτες για μια εποχή

Οι ποιητές γυρίζουν ανάμεσά μας Φτωχοί που περνάνε στους δρόμους, κρύβοντας στα φαρδιά ξεχειλωμένα πανωφόρια τους κάποιον ποιητή, που τον αρνήθηκε η τύχη ή τον ξεγέλασαν οι περιστάσεις αλλά που τους χαρίζει καμιά φορά τα ωραία τους δάκρυα. Νυχτερινός άνεμος Κάποτε θα εγκαταλείψω όλες τις προσδοκίες μου για να γεννηθεί ένας λόγος αληθινός οι νύχτες μου αγρύπνησαν πάνω στο στήθος των αγαλμάτων κι άξαφνα ένας τρελός φώναζε κι έβγαινε ο κούκος του φεγγαριού είμαι λυπημένος σαν μια μικρή άρρωστη που της αρνήθηκαν τον κήπο και φυσικά ερχόταν από πολύ μακρά όπως κάθε κίνδυνος ενώ το γέλιο της γυναίκας κελάρυζε απαλά σαν βυζαντινό τροπάριο παιδικές ικεσίες γραμμένες στον άνεμο ω λησμονιά…