Βότκα πορτοκάλι

Στο βιβλίο αυτό έντεκα πεζά διηγήματα εναλλάσσονται άτακτα με έξι – δομημένα σε στίχους – κείμενα. Τα διηγήματα έχουν κάτι κοινό μεταξύ τους: Είναι ιστορίες μεταμορφώσεων, «γεννημένες» από τη ζωή• όσες κατάφερα να κρυφακούσω τουλάχιστον, ακουμπώντας το αυτί μου πάνω στους τοίχους της Αθήνας. **** […]«∆εν ξέρω τι με έπιασε σήμερα. Το ένιωσα μόλις βγήκα από το μετρό. Σαν να με άρπαξε η θλίψη και να με κατάπιε αμάσητο μέσα στο πελώριο κατάμαυρο στομάχι της. ∆ε συστήθηκα όμως. Με λένε Οδυσσέα Γούναρη. Κάθε απόγευμα που γυρνάω από τη δουλειά, ανοίγω τα παντζούρια της κρεβατοκάμαρας. Το μικρό μπαλκονάκι βλέπει στον ακάλυπτο. Πρώτη φορά σήμερα παρατήρησα ότι υπάρχει ένα άνοιγμα ανάμεσα στις δύο αντικρινές πολυκατοικίες και ότι μέσα από αυτό το άνοιγμα φαίνεται ο ουρανός, απογευματινός ουρανός απροσδιορίστου χρώματος· και μαζί με τον ουρανό βλέπω και μερικές γλάστρες πάνω στις ταράτσες των πολυκατοικιών. ∆εν ξέρω γιατί το παρατήρησα σήμερα από όλες τις μέρες. Νομίζω πως μου έφτιαξε πάντως τη διάθεση λιγάκι. Με λένε Οδυσσέα Γούναρη. Το ξαναείπα αυτό;».[…]

Ορέστης Κατσούλης (Συγγραφέας)