Γεωργική εκπαίδευση και ανάπτυξη

Ο συγγραφέας κινείται από το επίπεδο των ατομικών υποκειμένων και της δράσης τους έως και το βάρος των δομών. Οι πληροφορίες, ποιοτικές αλλά και ποσοτικοποιημένες, για τους καθηγητές, τη δράση και τις σπουδές τους, τους φοιτητές και την κοινωνική τους προέλευση καθώς και την επαγγελματική τους ενσωμάτωση μετά το πέρας των σπουδών, τα προγράμματα σπουδών, τα εργαστήρια, αλλά και οι σχέσεις της Σχολής με την εκάστοτε κυβέρνηση συντίθεται σε μία αφήγηση που επιδιώκει να μην παραλείψει τη συνολική οπτική, και εν πολλοίς το κατορθώνει. […] Το έργο του Δημήτρη Παναγιωτόπουλου είναι θεμελιωμένο σε ποικίλα και πλούσια αρχειακά τεκμήρια. Όμως, όπως κάθε σύγχρονος ιστορικός, ο συγγραφέας γνωρίζει ότι τα αρχεία δεν μιλάνε μόνα τους. Ο πολύ μεγάλος αριθμός πληροφοριών προέρχεται από τις ιδιαιτέρως εκτεταμένες σειρές αρχείων της Σχολής αλλά και τον τύπο της εποχής, και αυτές έχουν συστηματοποιηθεί σε ομοειδείς βάσεις δεδομένων, και έχουν υποστεί μια εξαιρετικά εμβριθή επεξεργασία. Έτσι, ο νέος αυτός ιστορικός άντλησε και διασταύρωσε πληροφορίες τις οποίες όμως κατέστησε αντικειμενικές. Και πάνω σε αυτές έχτισε τις ερμηνείες του. Η ανάγνωση του βιβλίου, που είναι το αποτέλεσμα μιας τετραετούς έρευνας, τελικά είναι και ευχάριστη. (Πέτρος Πιζάνιας, καθ. Νεότερης Ελληνικής Ιστορίας)

Δημήτρης Γ. Παναγιωτόπουλος (Συγγραφέας)

Ο Δημήτρης Παναγιωτόπουλος είναι ιστορικός, υπεύθυνος του Κέντρου Τεκμηρίωσης της Ιστορίας της Ελληνικής Γεωργίας στο Γεωπονικό Πανεπιστήμιο Αθηνών. Διδάσκει Ιστορία του αγροτικού κόσμου και Ιστορία της γεωπονικής επιστήμης στο Τμήμα Αγροτικής Οικονομίας και Ανάπτυξης του Γ.Π.Α. Επίσης, διδάσκει στο Πρόγραμμα Μεταπτυχιακών Σπουδών “Ιστορική Έρευνα, Διδακτική και Νέες Τεχνολογίες” του Τμήματος Ιστορίας στο Ιόνιο Πανεπιστήμιο. Συγγραφέας των βιβλίων: “Γεωργική εκπαίδευση και ανάπτυξη: η Ανωτάτη Γεωπονική Σχολή Αθηνών στην ελληνική κοινωνία, 1920 -1960” (2004), “Η ελληνική αγροτική κοινωνία και οικονομία κατά τη βενιζελική περίοδο. Πρακτικά συνεδρίου” (επιμ.) (2007), “Αγροτικό Κόμμα Ελλάδος, Όψεις του αγροτικού κινήματος στην Ελλάδα”, (2010), “Πέτρος Καναγκίνης, Η συμβολή του στην αναμόρφωση του περιβάλλοντος της υπαίθρου στον Μεσοπόλεμο” (2013). Στα ερευνητικά του ενδιαφέροντα περιλαμβάνονται η Ιστορία της ελληνικής γεωργίας και η Πολιτική και Κοινωνική Οργάνωση του αγροτικού χώρου τον 19ο και 20ό αιώνα, καθώς και η Διαμόρφωση και Εξέλιξη της Ανώτατης Εκπαίδευσης και των Επιστημονικών και Ακαδημαϊκών Ελίτ τον 20ό αιώνα.