Για τη δυστυχία του κόσμου

Ο Σοπενχάουερ δεν είναι φιλόσοφος που χρειάζεται ειδικές συστάσεις. Οι αιρετικές απόψεις του για τον θάνατο, την αυτοκτονία, τη δυστυχία, την ηθική, τις γυναίκες, την αυτοσυνειδησία, το διάβασμα και τη δημιουργία, μέσα σε έναν κόσμο εξαθλιωμένο και κενό νοήματος, άλλαξαν ριζικά την αντίληψή μας για τον άνθρωπο ως οντότητα και αποτελούν ακόμα και σήμερα καυστικό σχόλιο για την κατάσταση της ανθρώπινης ύπαρξης. Ο παρών τόμος συγκεντρώνει μερικά από τα σημαντικότερα και διεισδυτικότερα δοκίμιά του, όπως τα “Για τη δυστυχία του κόσμου”, “Περί της ματαιότητας της ύπαρξης”, “Περί της αποδοχής και της άρνησης της βούλησης για ζωή”. Σε αυτά έρχονται να προστεθούν και κάποια άλλα σημαντικά κείμενα που υπογραμμίζουν τα γενικότερα ενδιαφέροντα και τις εμμονές του Γερμανού φιλοσόφου. Το “Περί γυναικών”, που καταδεικνύει μέσω του διαχωρισμού και της αξιολόγησης των δύο φύλων τον φόβο που αισθανόταν για το “ασθενέστερο των δύο” (αναγνωρίζοντας ωστόσο ότι σε σχέση με τους άντρες οι γυναίκες “είναι ικανές να νιώσουν περισσότερο οίκτο και να εκδηλώσουν μεγαλύτερη συμπάθεια προς τους δυστυχείς”), το “Περί αυτοκτονίας”, που υπερασπίζεται με τόλμη και σαρκασμό το δικαίωμα του ανθρώπου να δώσει τέλος στη ζωή του, και τα “Περί πρωτογενούς στοχασμού” και “Περί βιβλίων και συγγραφής”, στα οποία ο Σοπενχάουερ με ευφυΐα και οξυδέρκεια αναλύει τη διαφορά ανάμεσα στην πρωτογενή και τη δευτερογενή σκέψη (αυτή που προκύπτει από το διάβασμα) και τον τρόπο που αυτές επενεργούν στον νου του ανθρώπου, καθώς και το είδος των βιβλίων που είναι προορισμένα να αντέξουν στον χρόνο…