Διονυσιακοί διθύραμβοι

«Οι Διθύραμβοι του Διονύσου» είναι η πρώτη ολοκληρωμένη συλλογή του μεγάλου Γερμανού φιλοσόφου, ποιητή, συνθέτη και φιλολόγου Φρίντριχ Νίτσε. Κεντρικό πρόσωπο στην πλειοψηφία των ποιημάτων είναι ο Ζαρατούστρα που μέσα από μια σειρά από εσωτερικούς αγώνες καταλήγει στην εθελούσια εξορία του –η οποία μοιάζει να ταυτίζεται με την ερημιά των ασκητών– έτσι ώστε να είναι σε θέση την κατάλληλη στιγμή να μεταμορφωθεί και εν συνεχεία να μεταμορφώσει τις σχέσεις με τον ίδιο του τον εαυτό αλλά και την κοινωνία εν γένει. Η βαθυστόχαστη αυτή συλλογή παρά το γεγονός ότι φαίνεται να παρουσιάζει μια αέναη διαφωνία που μερικές φορές καταλήγει σε έντονη αντιμαχία του Γερμανού φιλοσόφου με τη θρησκεία, μελετώντας τη σε βάθος κατανοείς το θρησκευτικό ύφος από το οποίο διακατέχεται. Οι Διθύραμβοι, οι θριαμβικοί ύμνοι αφιερωμένοι στο Διόνυσο δηλαδή, αποτελούν μια Λειτουργία για ένα «Μελλοντικό Χορό», το «χορό» της κατανόησης της Αλήθειας. Για τον Νίτσε η αναζήτηση της αλήθειας περνά από τον Μηδενισμό και την αναζήτηση του τρόπου που θα μας βοηθήσει να υπερβούμε τον αδύνατο χαρακτήρα του ανθρώπου.

Friedrich Wilhelm Nietzsche (Συγγραφέας)

Ο Φρίντριχ Νίτσε γεννήθηκε το 1844 στο Ρέκεν, κοντά στη Λειψία. Σε ηλικία πέντε ετών έχασε τον πατέρα του, προτεστάντη πάστορα. Έπειτα από λαμπρές σπουδές κλασικής φιλολογίας στη Βόννη και στη Λειψία, έγινε, σε ηλικία εικοσιπέντε ετών, καθηγητής στο Πανεπιστήμιο της Βασιλείας. Εκείνη την εποχή γνώρισε το έργο του φιλόσοφου Σοπενάουερ και συνδέθηκε φιλικά με τον μουσικοσυνθέτη Ρίχαρντ Βάγκνερ. Πολύ σύντομα ο Νίτσε θα χαράξει το δικό του δρόμο. Παραιτείται από τη θέση του στο Πανεπιστήμιο, απομακρύνεται από τις θεωρίες του Σοπενάουερ και διακόπτει τη σχέση του με τον Βάγκνερ. Ζώντας περιπλανώμενη ζωή, σε μικρές πανσιόν της Ελβετίας, της Ιταλίας και της νότιας Γαλλίας, αφοσιώνεται στην κριτική της μεταφυσικής, της ηθικής, της θρησκείας και των άλλων πλευρών του δυτικού πολιτισμού γράφοντας ασταμάτητα. Έργα του η “Γέννηση της τραγωδίας” (1872), οι “Παράκαιροι στοχασμοί” (1873-1876), το “Ανθρώπινο, υπερβολικά ανθρώπινο” (1878-1879), η “Χαραυγή” (1881), η “Χαρούμενη γνώση” (1882), το “Πέρα από το καλό και το κακό” (1886), η “Γενεαλογία της ηθικής” (1887), το “Λυκόφως των ειδώλων” (1888), ο “Αντίχριστος” (1888), το “Ίδε ο άνθρωπος” (1888) και η ανολοκλήρωτη “Θέληση για δύναμη” (1883-1888). Ανάμεσά τους το κορυφαίο του, το “Έτσι μίλησε ο Ζαρατούστρα” (1883-1885). Ο Νίτσε πέθανε το 1900, σε ηλικία πενήντα έξι ετών, αφού πέρασε τα δέκα τελευταία χρόνια της ζωής του έχοντας χαμένα τα λογικά του.

 

Σταυρούλα Α. Νικολή (Ανθολόγος)

Η Σταυρούλα Α. Νικολή γεννήθηκε και ζει στην Αθήνα. Σπούδασε Δημοσιογραφία σε Εργαστήριο Ελευθέρων Σπουδών, Θεολογία και Φιλοσοφία & Παιδαγωγική Ψυχολογία (με ΜΠΣ στη Συστηματική Φιλοσοφία) στο Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών. Παράλληλα, παρακολούθησε Επιμορφωτικό Πρόγραμμα στην Ειδική Αγωγή και τις Μαθησιακές Δυσκολίες (ΕΚΠΑ), ενώ ταυτόχρονα απέκτησε επάρκεια στη μέθοδο Braille στο ΚΕΑΤ. Πρόσφατα ολοκλήρωσε επιμορφωτικό σεμινάριο στη Δημιουργική Γραφή, καθώς και Συμβούλου Επαγγελματικού Προσανατολισμού. Έχει συμμετάσχει σε διεθνή συνέδρια αλλά και σε παγκόσμιο συνέδριο Φιλοσοφίας και έχει αρθρογραφήσει σε περιοδικά κοινωνικού, πολιτικού και επιστημονικού ενδιαφέροντος καθώς και σε εφημερίδα πανελλαδικής κάλυψης. Επίσης, έχει εργασθεί για πολλά χρόνια ως εκπαιδευτικός Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης, στον ιδιωτικό τομέα. Σήμερα είναι φοιτήτρια στο προπτυχιακό τμήμα του Παιδαγωγικού Δημοτικής Εκπαίδευσης, του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου. Στάση ζωής: “Όσο περισσότερο γνωρίζεις τόσο περισσότερο ξέρεις ότι δεν γνωρίζεις”, Αριστοτέλης.