Δοκίμιο για μια νέα θεωρία της όρασης

Το “Δοκίμιο για μια νέα θεωρία της όρασης” (1709) αποτελεί το πρώτο φιλοσοφικό και το επιτυχέστερο εκδοτικά στην εποχή του έργο του Τζωρτζ Μπέρκλεϋ. Τοποθετημένο με σημερινά κριτήρια στο μεταίχμιο ανάμεσα στη φιλοσοφία και την ψυχολογία της αντίληψης, ο Ιρλανδός συγγραφέας επιχειρεί να προσδιορίσει τη φύση και τον μηχανισμό της όρασης, εστιάζοντας στην αντίληψη του βάθους, του μεγέθους των αντικειμένων και στο πρόβλημα της ανεστραμμένης εικόνας στον αμφιβληστροειδή του ματιού. Συνδιαλεγόμενος και αντιπαρατιθέμενος με άλλες θεωρίες και φιλοσόφους, όπως τον Ρενέ Ντεκάρτ και τον Τζων Λοκ, ο Τζωρτζ Μπέρκλεϋ προτείνει μια εμπειρική συσχέτιση της όρασης με την αίσθηση της αφής ως επίλυση των παραπάνω ζητημάτων και επιτυχή περιγραφή της αντιληπτικής εμπειρίας του υποκειμένου. Μετά από τρεις σχεδόν αιώνες συσσωρευμένων επιτευγμάτων στην επιστήμη της όρασης, τα συγκεκριμένα ερωτήματα που τίθενται στο έργο και ο τρόπος πραγμάτευσής τους εξακολουθούν να παραμένουν πιεστικά επίκαιρα.