Δρυμαδιώτικα αρώματα

Δρυμαδιώτικα αρώματα τα ένοιωθα παντού. Ήμουνα μικρός και μου έμειναν στο νου. Στους δρόμους και στις ακρογιαλιές, στους πράσινους μπαξέδες και στις ρεματιές, Όλο μεθυσμένος από τις μυρωδιές. Δρυμαδιώτικα αρώματα τώρα είναι χαμένα! Πήγα στον Λαγκαδά, τα δέντρα κομμένα. Στους Κερασους, μπερδεύτηκα στα σπίτια, έβλεπα παντού μόνο κυπαρίσσια. Πέρασα από το Σκαμπό, όλα ήταν ξεραμένα. Μου είπαν λίγο νερό θέλουμε από εσενα. Στην Μεγάλοχωρα δεν με άφησαν να περάσω! Είσαι ξένος, μου είπανε! Πήγα να κλάψω. Άκουσα τη θαλασσα, μάλωνε μ’ έναν βράχο. Πήγα πιο κοντά, μήπως την καταλάβω. Άρχισε η θαλασσα να φωναζει σε μένα. Μούσκεμα με έκανε πάνω στο ρέμα. Το άρωμά μου, άνθρωπε, να μην το χαλάσεις, πολύ να προσεχεις να μην το ξεχάσεις. Τα αρώματα στη μνήμη πολύ με βασανίζουν. Γύρνα, γύρνα πίσω πάντα μου ψιθυρίζουν.

Γιώργης Ν. Παπανικόλας (Συγγραφέας)