Δύο μάνες

Χαρακτηριστικό δείγμα του πρωτότυπου –και πρωτοποριακού για την εποχή του– τρόπου με τον οποίο ο Ουναμούνο έκανε λογοτεχνία, η νουβέλα Δύο μάνες είναι ένα από τα γοητευτικότερα και πιο ανοιχτά σε αναγνώσεις αφηγήματά του. Η κεντρική ηρωίδα της, η Ρακέλ, αποτελεί έναν από τους πιο δυνατούς χαρακτήρες που βγήκαν ποτέ από την πένα του μεγάλου Ισπανού κλασικού. «Μοιραία γυναίκα» και πανούργα μέγαιρα, «μαύρη χήρα» και ιδιότυπη φεμινίστρια, η Ρακέλ, γήινη όσο και απόκοσμη, είναι τόσο μυστηριώδης που ώρες ώρες φαντάζει σαν μορφή βγαλμένη από τη λογοτεχνία του φανταστικού, και ειδικότερα της Παρακμής του fin de siècle. Και όμως, ο αινιγματικός αυτός χαρακτήρας, που ασκεί στον αναγνώστη την ίδια σαγήνη με την οποία ρουφά, σαν θηλυκό βαμπίρ, τη βούληση του συντρόφου της, ενός πάλαι ποτέ δον Ζουάν, μας κάνει να προβληματιζόμαστε τόσο για διαχρονικά ερωτήματα, όπως το πώς μπορεί να ξεπεράσει ο άνθρωπος τη φθαρτή του φύση, όσο και για θέματα που ανήκουν στη ζέουσα ανοιχτή συζήτηση σχετικά με τους επιβεβλημένους ρόλους των φύλων και την ίδια την έμφυλη ταυτότητα. Και όλα αυτά, διά χειρός ενός συγγραφέα των αρχών μόλις του 20ού αιώνα. Ο φτωχός Χουάν, χωρίς το «δον» πλέον, έτρεμε ανάμεσα στις δύο γυναίκες, ανάμεσα στον άγγελο λυτρωτή και τον δαίμονά του. Πίσω του είχε τη Ρακέλ, και μπροστά του, την Μπέρτα, και τον έσπρωχναν και οι δύο. Προς τα πού; Εκείνος διαισθανόταν ότι τον έσπρωχναν στον χαμό του. Θα χανόταν μέσα τους και εξαιτίας τους. Τραβώντας τον καθεμία προς το μέρος της, τον έσκιζαν σιγά σιγά στα δύο. Ένιωθε σαν εκείνο το παιδί που διεκδικούσαν οι δύο μάνες ενώπιον του Σολομώντα, μόνο που δεν ήξερε ποια απ’ τις δύο, η Ρακέλ ή η Μπέρτα, τον ήθελε ακέραιο προς χάριν της άλλης και ποια ήθελε να τον μοιράσουν κι ας πέθαινε.

Miguel de Unamuno (Συγγραφέας)

Ο Μιγκέλ ντε Ουναμούνο (Μπιλμπάο, 1864 – Σαλαμάνκα, 1936) υπήρξε Ισπανός μυθιστοριογράφος, θεατρικός συγγραφέας και ουμανιστής φιλόσοφος. Προερχόμενος από αστική καθολική οικογένεια, σπούδασε φιλολογία και φιλοσοφία στο Πανεπιστήμιο της Μαδρίτης και διορίστηκεκαθηγητής αρχαίων ελληνικών στο Πανεπιστήμιο της Σαλαμάνκα (και πρύτανής του, μεταξύ 1900-1914 και 1930-1936). Το 1914 παύθηκε από τη θέση του, εξαιτίας της αντίθεσής του προς τη συντηρητική κυβερνητική πολιτική, αφενός, και των αμφιβολιών του σχετικά με τον βαθιά ριζωμένο στην Ισπανία καθολικισμό, αφετέρου, που εξέφραζε με τα έργα του. Το 1923 το δικτατορικό καθεστώς του Πρίμο ντε Ριβέρα τον εξόρισε στις Κανάριες Νήσους, απ’ όπου διέφυγε στη Γαλλία, όπου έμεινε μέχρι την πτώση της δικτατορίας του Ριβέρα, το 1930, για να επιστρέψει μετά στο Πανεπιστήμιο. Μοντερνιστής, μέλος της λεγόμενης “Γενιάς του 1898” (μαζί με τους Αντόνιο Ματσάδο, Αζορίν, Πίο Μπαρόχα, Ραμόν δελ Βάλλιε-Ινκλάν, κ.ά.), ο Ουναμούνο θεωρείται από τους σημαντικότερους Ισπανούς συγγραφείς του 20ου αιώνα. Το έργο του απεικονίζει την πάλη ενός ανθρώπου που θέλει αλλά δεν μπορεί να πιστέψει στον Θεό και, ταυτόχρονα, δυσπιστεί απέναντι στην επιστήμη και στη λογική. Το πιο γνωστό του μυθιστόρημα, “Άμπελ Σάντσεθ: Μια ιστορία πάθους”, μια σύγχρονη εκδοχή της ιστορίας του Κάιν και του Άβελ, αποτελεί μια ανατομία του φθόνου. Στο δε μυθιστόρημά του, “Καταχνιά”, ο ήρωας του έργου εξεγείρεται κατά του συγγραφέα ο οποίος σχεδιάζει να τον θανατώσει, όπως ακριβώς ο καταδικασμένος σε θάνατο άνθρωπος εξεγείρεται κατά του Θεού για τη μοίρα του.

 

Δήμητρα Παπαβασιλείου (Μεταφραστής)