Δώδεκα πόντους και μισό

Ανηφόριζα την οδό Προπυλαίων, στην Ακρόπολη. Δίπλα μου, ερχόταν ο σκύλος της κόρης μου, ο Μπίλμπο, ένα όμορφο λαμπραντόρ. Λίγο πιο πάνω από μας, στο κατάστρωμα του δρόμου, άκρη άκρη, μια κοπελίτσα 17-18 χρόνων, λεπτή και πολύ όμορφη, είχε σκύψει στην άσφαλτο και προσπαθούσε να βάλει στη θέση της την αλυσίδα που είχε φύγει από το ποδήλατό της. “Θέλετε βοήθεια;” τη ρώτησα. “Όχι, ευχαριστώ. Τα καταφέρνω και μόνη μου”, αποκρίθηκε η κοπελίτσα, με ένα γλυκό, τρυφερό χαμόγελο. Άξαφνα, είδε τον Μπίλμπο. Παράτησε την αλυσίδα και είπε αυθόρμητα: “Τι όμορφος σκύλος!” “Ωραίος είναι, σύμφωνα με τα ανθρώπινα γούστα”, είπα. “Γιατί το λέτε αυτό;” με ρώτησε η κοπελίτσα. “Διότι, όλα αυτά τα χρόνια που τον έχουμε, καμιά σκυλίτσα δεν τον πλησίασε, δεν του έκανε φλερτ, δεν του κούνησε ερωτικά την ουρά. Προφανώς στις σκυλίτσες δεν αρέσει”. Η κοπελίτσα έμεινε για δυο στιγμές αμήχανη. Ύστερα με ρώτησε: “Μήπως τον έχετε πολύ προστατευμένο; Πολύ μη μου άπτου;” Συμφώνησα: “Ναι, τον έχουμε συνεχώς μαζί μας…” Η κοπελίτσα έπιασε τα γέλια. “Θα σας δώσω μια συμβουλή”, είπε. “Αφήστε τον κάνα δυο μέρες ελεύθερο, να κάνει παρέα με διάφορα αδέσποτα σκυλιά, να μάθει τα κόλπα, και ύστερα πάρτε τον στο σπίτι. Θα δείτε, τότε, πόσο θα ‘χει αλλάξει ο σκύλος σας… Να μάθει τα κόλπα από τους αληταράδες, για να ξέρει πώς θα συμπεριφερθεί σε μια σκυλίτσα. Μετά, όλα θα είναι εύκολα”. Έφτιαξε την αλυσίδα του ποδηλάτου της, το καβάλησε και έφυγε σαν σίφουνας, χωρίς ούτε αντίο να μου πει…