Είμαι αριστερόχειρ ουσιαστικά

“Κατά καιρούς μ’ έχουν χαρακτηρίσει καθαρά πολιτικό ποιητή. Προσωπικά δεν νομίζω ότι είμαι πολιτικός ποιητής. Είμαι ερωτικός και πολιτικός μαζί. Συνδυάζονται αυτά τα δύο. Είναι η εποχή που τα συνδύαζε αυτά τα δύο. Δηλαδή δεν μπορούσε να είναι κανείς ερωτικός ποιητής, ξεχνώντας το πολιτικό πλαίσιο εκείνης της εποχής που ήταν φουντωμένα τα πολιτικά πάθη. Υπήρχε το πολιτικό στοιχείο μέσα, η έκφραση της πολιτικής, μέσα από μια ερωτική κατάσταση όμως. Δεν ξέρω αν το καταλαβαίνουμε αυτό το πράγμα εύκολα. Γι’ αυτό αρνούμαι όλα αυτά περί “ποίησης της ήττας” και τα σχετικά. Δεν είναι ποίηση της ήττας. Είναι μια αγωνία για την εποχή, ένα άγχος για την εποχή. Όταν τελείωσε η εποχή, τελειώνει κι η ποίηση. Δεν μπορείς να γράφεις συνεχώς ποίηση. Δεν είμαι επαγγελματίας ποιητής. Αισθάνομαι την ποίηση σαν τρόπο έκφρασης επειδή δεν μπορούσα να εκφραστώ διαφορετικά. Δηλαδή ήταν η εποχή τόσο πιεσμένη, τόσο δύσκολη, που μόνο εκφράζοντας τον πόνο του μπορούσε κανείς να την αντέξει”. Μ. Α. “Kορυφαίο μέλος της πρώτης μεταπολεμικής γενιάς, ένας λυρικός που δεν αρνήθηκε το σκώμμα και τη σάτιρα, ο Aναγνωστάκης υπηρέτησε τίμια και στοχαστικά την κριτική ποίηση, την ποίηση που αμφιβάλλει, αμφισβητεί και ελέγχει, και όχι εκείνη που επιστρατεύει την πληθωρική της ρητορική για να υμνολογήσει”. Αυτά γράφει μεταξύ άλλων, στον πρόλογό του στο τομίδιο “Είμαι αριστερόχειρ ουσιαστικά” ο ποιητής και κριτικός Παντελής Μπουκάλας. Το υλικό του βιβλίου συγκροτήθηκε από μια μακρά συνομίλια που είχε με τον Μανώλη Αναγνωστάκη, ο συγγραφέας Μισέλ Φάις (επιμελείται και την έκδοση) στο σπίτι του το 1992. Βιογραφικές λεπτομέρειες χωνεύονται με ποιητικές και πολιτικές εκμυστηρεύσεις σε μια συναρπαστική αφήγηση. Ένα σπάνιο τεκμήριο 6 χρόνια μετά τον θάνατο του σημαντικού, ολιγογράφου και ακριβοθώρητου ποιητή.