Είναι πάντα οι άλλοι που πεθαίνουν

Όπως και οι τρεις γάτες του, ο Ράντεκ, η Κάμενεφ και η Ζινόβιεφ, ο Βικτόρ Μπλενβίλ δεν κάνει ποτέ αυτό που περιμένουν από εκείνον. Ο Παριζιάνος ήρωας των μυθιστορημάτων του Ζαν-Φρανσουά Βιλάρ δεν είναι ούτε ντετέκτιβ ούτε αστυνομικός, ως είθισται. Στην πραγματικότητα, μισεί τις έρευνες, τους αστυνομικούς και τα κακά σενάρια. Έτσι, όταν του δίνεται ένα ραντεβού στη στοά ντι Κερ και ανακαλύπτει το σώμα μιας γυναίκας σε μια πολύ επιτηδευμένη στάση, δεν αρκείται στο να τη φωτογραφίσει. Το μακάβριο σκηνικό που έχει μπροστά του είναι μια πιστή ανασύνθεση του τελευταίου έργου του Μαρσέλ Ντισάν Δεδομένα… Αυτό εγείρει κάποια ερωτήματα, μεταξύ των οποίων και αυτό: Γιατί προσπαθούν να του φορτώσουν αυτό το έγκλημα υψηλής αισθητικής; Έτσι, όταν μια όμορφη βιβλιοπώλισσα τού δίνει ένα δεύτερο ραντεβού, στη στοά Βιβιέν, ο Βικτόρ πηγαίνει εκεί όπως θα πήγαιναν και οι γάτες του: με τα νύχια του έξω. Φυσικά, το όνομά της είναι Ροζ. C’est la vie ή La vie en rose; Rrose Sélavy!

Jean-François Vilar (Συγγραφέας)

Ο Jean-François Vilar (αληθινό όνομα Patrick Yves André Zabel) γεννήθηκε το 1947 στο Παρίσι και πέθανε στην ίδια πόλη το 2014 από καρκίνο του πνεύμονα. Θεωρείται ένας από τους σημαντικότερους συγγραφείς του néo-polar μυθιστορήματος. Στα έργα του αναμειγνύει θέματα όπως η μυστική πόλη, η φωτογραφία, η τέχνη και η λογοτεχνία (ιδίως ο σουρεαλισμός), η ιστορία και οι επαναστάσεις (1789, 1917, 1968).Υπήρξε τροτσκιστής ακτιβιστής, ηγέτης των Comités de défense des appelés (CDA), που συντονίζονταν από έναν υπόγειο μηχανισμό της Ligue Communiste, η οποία μετονομάστηκε σε LCR τον Σεπτέμβριο του 1973. Από το 1976 έως το 1981, ήταν μόνιμος δημοσιογράφος της εβδομαδιαίας εφημερίδας Rouge, όπου εργάστηκε μαζί με τον Ντανιέλ Μπενσαΐντ (Daniel Bensaϊd) και τράβηξε πολλές φωτογραφίες από τις διάφορες δραστηριότητες του LCR.Το 1981 παραιτήθηκε από τη Rougeκαι το LCR. Άνεργος, σκεφτόταν να γράψει ένα νουάρ μυθιστόρημα (δήλωνε: «Ποτέ δεν μου άρεσε η αστυνομική λογοτεχνία, αυτό που με ενδιαφέρει είναι η λογοτεχνία των παραβατών»), όταν, τον Αύγουστο του 1981, είδε την προκήρυξη ενός διαγωνισμού στο περιοδικό Télérama. Έγραψε το Είναι πάντα οι άλλοι που πεθαίνουν, το οποίο κέρδισε το Grand Prix du roman noir Télérama το 1982. Ο ίδιος έλεγε ότι επηρεάζεται από τρεις προσωπικότητες: τον Λέον Τρότσκι, τον Ντάσιελ Χάμετ (Dashiell Hammett) και τον Μαρσέλ Ντισάν (Marcel Duchamp). Από τον τελευταίο δανείζεται την πόλη όπου γεννήθηκε για να ονομάσει τον πρωταγωνιστή του (Μπλενβίλ) και το επιτάφιο επίγραμμα «Εξάλλου, είναι πάντα οι άλλοι που πεθαίνουν» για να τιτλοφορήσει το πρώτο του μυθιστόρημα. (Πηγή: “Οι Εκδόσεις των Συναδέλφων”, 2022)

 

Γιώργος Χαρλαμπίτας (Μεταφραστής)