Εγώ ήμουν η τελευταία που μ’ αγαπούσα…

Ένα μυστικό στοιχειώνει μια ολόκληρη οικογένεια, που τα “καθωσπρέπει” της και οι άγραφοι κανόνες της δεν αρκούν για να προσδιορίσει ένα παιδί τη ζωή του και το ρόλο των “μεγάλων”. Η οκογένεια Ανδριώτη είναι μια τυπική παραδοσιακή οικογένεια, όπως τόσες και τόσες, που στο μικρόκοσμό της παίζονται παιχνίδια δύναμης και εξουσίας. Η μικρή Ελπίδα Ανδριώτη ψάχνει μεσ’ από την “αγάπη”, στα λόγια και την “αγάπη” στην πράξη ένα ζωντανό παράδειγμα, ντούμπλφας, της αληθινής ζωής. Το μέσα να ταιριάζει με το έξω και να έχει αληθινό νόημα. Μα πουθενά δεν το βρίσκει. Στα έντεκά της χρόνια νιώθει κιόλας ένα ερείπιο ξεβρασμένο σ’ έρημο νησί. Το μυστικό που της εμπιστεύθηκε η μάνα της την πέταξε σε ωκεανό. Φούσκωσε η θάλασσα. Ανέβηκαν τα νερά. Έφερε αντάρα στο βυθό, σαν να χτυπούσε μεγάλο ψάρι με μανία.

Μαρία Σταματάκη – Μάργαρη (Συγγραφέας)

Η Μαρία Σταματάκη – Μάργαρη είναι καθηγήτρια χορού, χορεύτρια, χορογράφος. Απόφοιτος της Κρατικής Σχολής Ορχηστικής Τέχνης. Το 1985 εκπροσωπεί την Ελλάδα στο 36ο Φεστιβάλ Σύγχρονου Χορού στη Δρέσδη, απεσταλμένη του Ι.Τ.Ι. Με διάφορες ομάδες χορού έχει παρουσιάσει τα έργα της “Ostinato”, “Όταν το σώμα μού ανήκει”, “Το μυστήριο των γυναικείων φωνών” και “Η γυάλα με τα κουμπιά”. Το 1995 ιδρύει τη χοροθεατρική ομάδα “Χορολόγιον για το χορό και το λόγο” και παρουσιάζει τα έργα της “Οιδίποδας ΙΙΙ”, “Κλίνη μου, μνήμη μου” και “Δυο τρεις καρέκλες που θυμάμαι”. Γράφει και παρουσιάζει την εκπομπή για παιδιά με παιδιά “Αλλάζοντας την ιστορία” από την ιδιωτική ραδιοφωνία. Επίσης γράφει παραμύθια για μικρούς και μεγάλους, ποίηση και διήγημα, για τα οποία έχει βραβευτεί από την Ένωση Νέων Ελλήνων Λογοτεχνών, τη Φιλολογική Στέγη Πειραιώς, το Μεγάλο Λογοτεχνικό Διαγωνισμό της εφημερίδας “Τα Νέα” κ.ά. Από το 1982 έχει σχολή χορού στον Πειραιά. Το “Εγώ ήμουν η τελευταία που μ΄ αγαπούσα…” είναι το πρώτο της μυθιστόρημα.