Εγώ η Ίζομπελ

Η Ίζομπελ αγωνίζεται να επιβιώσει σ` έναν κόσμο που φαντάζει αφιλόξενος στα μάτια της. Αντιμέτωπη με την αυταρχικότητα της μητέρας της, αναγκασμένη να απολογείται σε κάθε της βήμα, για κάθε της πράξη, κυνηγημένη από τις Ερινύες των παιδικών της χρόνων, διαπιστώνει πως η αλήθεια είναι μια πολύ δύσκολη υπόθεση και δραπετεύει. . . Προορισμός της φυγής της, τόπος της αυτοεξορίας της είναι ο κόσμος της φαντασίας. (. . .) Ώσπου έρχεται η στιγμή που όλα θ` αλλάξουν, η στιγμή που θα πρέπει να πάρει τις αποφάσεις της και ν` αντιμετωπίσει κατάματα τα διλήμματα της ζωής. Και τότε, ίσως πάλι οι λέξεις την προστατέψουν. . . οι λέξεις που τώρα πια θ` ακολουθούν τις δικές της περιπλανήσεις, υπηρετώντας τη δική της έμπνευση και τα οράματα της συγγραφικής της ευαισθησίας. [Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]