Εδώ κι εκεί

Μισό φεγγάρι απόψε σαν νυστέρι Μισό φεγγάρι απόψε σαν νυστέρι κόβει τον ύπνο μου στα δύο – τό ‘να μισό πέφτει άδειο ρούχο στον αιώνα που πέρασε, και τ’ άλλο σαν αστέρι παίρνει τους ουρανούς και πάει να φέρει εδώ στον κατασκότεινο κοιτώνα τα χρώματα του ανεύρετου ροδώνα, τριαντάφυλλα στου καθενός το χέρι. Πόσο θα ζήσω ακόμα; Θα προφτάσειη η καρδιά μου μαζί σου να γιορτάσει κι η σάρκα μου μαζί; Όταν το τάσι της πληρωμής θ’ απλώσουμε, μαχαίρι θα γίνει το σκοτάδι να μοιράσει τον ένα εδώ, τον άλλο – ποιος το ξέρει. 11.9.’10